De kus

De romantiek is terug van nooit weggeweest met grote rode rozen en leliewitte dahlia’s. Tedere liefde bezegelt door een kus. Een publiekslieveling, op te maken uit het boegeroep toen de klassering bekend werd. Centraal twee wit gestileerde hoofden, lippen die elkaar net niet raken. Sfeer van stilte, sereniteit en mystiek. De twee hoofden worden ruimtelijk vergezeld door krullende papieren vormen. Op dit papier is met inkt geschreven. Fraai vormgegeven teksten in donkere bloemenletters. Het blijken liefdesbrieven te zijn met daartussen decoratieve grote rode rozen. Daarmee is het beeld kompleet. Het geheel was echt een gebakje. Suikerzoet, en daarmee ook een beetje voor de hand liggend. De jury wil benadrukken dat het maken van twee goede koppen een wereld van verschil had opgeleverd. Het geheel is al met al te zoetelijk. Wat op zich geen bezwaar hoeft te zijn, maar dit was een erg veilig gekozen vorm. De twee kussende gelaten waren eerder verborgen in het geheel, dan dat ze door de wagen ‘gebracht’ werden. Het contrast tussen de donkere rozen en het crème witte papier werkte wel, het trok de aandacht. Het totaalbeeld was te statisch en uiteindelijk obligaat. De passie werd niet gevoeld.