Juryrapport
Het presenteren van een wagen met twee verschillende zijdes herbergt altijd een risico.
Zeker als het verschil in beeld zo groot is als hier. Aan de achterkant zit je tegen iemands rug
aan te kijken: een grote muur van bloemen. Het is erg jammer dat het publiek niet aan alle
kanten dezelfde beleving krijgt voorgeschoteld. Aan de achterkant zit ook de notenbalk die
de virtuoos dus zelf niet kan zien.
De virtuoos moet een fantasie-aapje voorstellen met een cello in de hand, geïnspireerd op
bestaande graffiti-art. Met het zweven van de achterkant van het lichaam van het dier is
waarschijnlijk geprobeerd om een luchtig, speels gevoel weer te geven aan het beeld en
daarmee het gevoel van virtuositeit te versterken. Het idee daarachter is goed, maar in de
praktijk is de houding van de aap te stijf en hoekig. Er mag meer sierlijkheid en een
vloeiende lijn in het lichaam van de aap zitten. In het proces van vormgeving zijn er fouten gemaakt. De ledematen lijken willekeurig uit het
lichaam te komen en vanaf de zijkant lijkt de staart uit het been te groeien.
Niet alleen bij de aap, maar ook bij de cello is de uitwerking niet zorgvuldig. Deze lijkt amper
nog op een cello. Hij is aan de logge kant en mist het ranke sierlijke gevoel dat het
instrument normaal gesproken oproept. Het lijkt nu meer op een ietwat ingezakte gitaar. De
bewegingen van de strijkstok refereren op geen enkele wijze aan wat het geluid ons wil doen
geloven. De naden van de bewegende delen zijn opvallend zichtbaar. Door die muziek heen
horen we een metaal geschraap van de strijkstok en dat geluid krijgt te veel aandacht.
Daarnaast staat de muziek te zacht en sluit de muziekstijl niet goed aan bij het beeld dat is
weggezet. De triangel achteraan de wagen mag best hoorbaar zijn. Aan een voorstelling met
geluid of muziek als thema, kleeft een risico: er wordt meer van de maker verlangd omdat
alles beter of opvallender moet matchen dan bij andere onderwerpen.
Over de kleuren en patronen op de cello zijn de meningen verdeeld van ‘mooie tekening in
het hout’ tot ‘ondermaats’.
De kleuren van de aap worden bekritiseerd vanwege de combinatie van de felgele bloemen
met grijs en wit, waardoor het geheel grauw wordt en aan kracht en uitstraling inlevert. De
urgentie om met gekleurde bloemen te werken is onduidelijk.
Complimenten zijn er voor details zoals de nagels, de vacht om de polsen, het jasje van de
aap, de tong uit de mond, de vingers die de snaren bespelen en de voet die dat met de
triangel doet. Aan de bovenzijde van de figuur is zichtbaar veel moeite gestoken in een logo,
helaas is het amper zichtbaar.
