Juryrapport
Het is de redding van het in abstractie denken over wagens, dit jaar. De voorstelling bevat
een aantal bijzondere en originele elementen.
Om te beginnen is er de aandrijving zonder duwers maar elektrisch, waarbij de constructie,
aandrijving, bestuurder en wielen zijn verhuld in een spiegelbox. Nagenoeg alle juryleden
zijn onder de indruk van het zwevende effect dat dit geeft. Op de tribune wordt het effect
overigens groter ervaren dan vanaf de grond. Door het effect gaat alle aandacht naar de
sculptuur en oogt het zwevende als iets magisch.
Bij een jurylid wordt de blik vanaf het begin afgeleid door de spiegelbox die naar diens idee
erg veel aandacht vraagt, waar dat juist niet de bedoeling is. Een verschil in perceptie dat
voor de een goed uitpakt en voor de ander minder. Waar alles zich op concentreert is de
sculptuur en de werking daarvan in het visueel maken van muziek. De sculptuur moet het vooral hebben van de zijkanten. Vanuit het vooraanzicht is deze
minder indrukwekkend en oogt het onduidelijk. Vanaf de zijkant oogt de vorm spannend.
Het is een soort abstract en levend organisme, dat ergens doet denken aan een hart of een
speaker als de volumeknop hoog staat. Het kleurenpalet is erg dynamisch, met warme
tinten. De combinatie met de spiegelende materialen voelt erg sterk. Helaas vallen de
gebruikte printjes op, waarachter de geluidsboxen zijn weggewerkt. Ze sluiten niet aan bij de
rest van de wagen. De keuze van de blauwe lijnen door het kloppende hart wordt door een
jurylid onduidelijk gevonden met daarbij de vraag of het nodig is om deze in een niet
originele kleur van dahlia’s uit te voeren.
De vormgeving is niet voor iedereen even sterk. De bewegende delen zijn dat wel. Toch
worden de uitstoten te minimaal gevonden, waardoor dynamiek verloren gaat die het beeld
verder kan versterken. Ze gaan ook niet allemaal synchroon met de muziek mee, dat mag
veel sterker. Daarmee raken we het probleem van deze voorstelling, het is te ingetogen. De
muziek ondersteunt de fraaie bewegingen niet lekker. De muziek mag meer energie hebben,
bombastischer zijn. Het mist nu de kracht en impact die dit bijzondere concept kan
onderstrepen. Je verwacht iets opzwepends, muziek die naar een crescendo gaat en dat dit
dan weer terugkomt in de bewegingen van de sculptuur. Dat kan de wagen naar een nog
hoger niveau tillen en de beleving van het zwevende geluid volledig afronden. Het object
voelt bij een jurylid wat afstandelijk en er wordt in dat kader afgevraagd of er is overwogen
om een groep dansers mee te nemen, die het publiek wat meer kan meenemen in de
energie.
Voor de elfde maal deelt de jury een speciale vermelding uit in de vorm van een Pluim van
de vakjury. De jury heeft er één toegekend.
Voor 3DME 3-Dimensional Music Experience van Klein Zundertse Heikant vanwege de wijze
waarop de voorstelling is aangedreven. Dit gebeurt elektrisch en alles wat daarvoor nodig is
(inclusief de bestuurder, wielen en constructie), hebben de bouwers verpakt in een box met
spiegels aan de buitenkant waardoor het beeld lijkt te zweven boven het wegdek, wat een
magisch effect geeft.
