Juryrapport
De keuze voor abstractie is dapper en getuigt van durf. Maar dan moet het verhaal dat het beeld wil vertellen wel kloppend zijn en daar gaat het bij Invasie mank. Een heldere visie lijkt te ontbreken. Kijken we naar een abstrahering van rozen, vanwege de doornen aan de uiteinden van de schijven? De schijven zijn op het eerste gezicht niet dreigend en hebben iets van lolly’s.
Over het succes van het raster over de wielen, de spaken, wordt wisselend gedacht. Ze worden overdreven gevonden omdat ze de kleurvlakken erg doorbreken. Ook wordt het raster gezien als een sterkte tegenstelling en een mooi samenspel met de kleurvlakken. De zeven wielen hebben een zwarte cirkel in het midden, maar die cirkel is niet precies rond en niet precies in het centrum geplaatst. Ook al is het geen oog, toch draagt het bij aan de sfeer. Sommige zijden zijn nauwelijks te zien omdat de wielen elkaar overlappen. Wat nauwelijks te zien is, is toch erg goed afgewerkt. De kleurverdeling in de rozetten is fraai. Mede door het gebruik van groen dat erg mooi past bij de donkere rode en roze kleuren.
Dat lieflijke van de grote cirkels met bloemen bezorgt de kijker niet de angst van een invasie. De cirkels zijn ook te smal en vragen om breder opgebouwd te worden, waardoor ze iets zwaars overbrengen. Dat de raderen in gefixeerde positie boven de hoofden hangen, draagt ook niet bij aan het gevoel van gevaar.
De punten op de wielen draaien niet in elkaar, het zijn dus geen tandwielen. Het lijkt erop dat ze er zijn om schade te veroorzaken en pijn te doen. Maar heel helder wordt deze functie niet overgebracht. Moeten ze over de gezichten heen walsen? Dat gevoel komt ook door de gezichten onderin. Op een jurylid na, ziet de rest hierin apenkoppen, maskers uit de film Scream, de Schreeuw van Munch, een berg afgedankte carnavalsmaskers, iets cartoonesk, strip-of spookachtig. Het beeld wordt daardoor onderin een beetje humoristisch en geeft geenszins een dreigend gevoel. De angst komt niet over en de kijker kan zich er niet mee identificeren.
Daar waar beweging van het ene hoofddeel van een wagen een bepaalde interactie moet hebben met een ander belangrijk onderdeel, is het dodelijk als dat tweede deel zo statisch is, als het maar zijn kan. Wat je wilt overbrengen gaat dan helemaal mank en degradeert het totaalbeeld ontzettend.
Het is prima om met abstractie te beginnen, maar geef het werk ook een betekenis die mensen kunnen begrijpen en van context kunnen voorzien. Dat helpt de kijker om het werk beter te interpreteren.
