archief home

Requiem

2024
2024
<
>
<
>

Foto Erwin Martens

Titel: Requiem
Categorie: Wagen
Jaar: 2024
Buurtschap: Laarheide
 
Ontwerper(s): Pim Verheijen
Iwan Goossens
 
Startnummer: 5
Prijs: 13
Punten: 488
Omschrijving Dit is het laatste optreden van het legendarisch rocktrio. Een laatste ode aan het leven door onze geliefde iconen. Een hommage die ons verenigt met de onsterfelijke geest van rock-‘n- roll.
Een slotakkoord waarbij we de erfenis vieren van onze vereerde idolen, voordat zij rust vinden in het eeuwige.
Juryrapport
De wagen heeft een frisse en energieke uitstraling en er zit humor in. Het thema is horror. Als je voor horror kiest, doe het dan vet en dat is hier gelukt. De reusachtige geraamtes met hun heavy metal studs, lange haren, hoedjes, instrumenten en zelfs twee duivelse hoorntjes brengen meteen het rock gevoel over. Eigenlijk meer hardrock of zelfs heavy metal of deathmetal. Ook door de aanwezigheid van de grafstenen. De vraag komt op naar wiens geraamtes we kijken. Als dit een verwijzing is naar bepaalde artiesten, dan is dat niet duidelijk uit het beeld op te maken. Mooi dat de grond van de begraafplaats met de hobbels op de weg meebeweegt. Het mos lijkt te ademen. Goede keuze om de onderkant van de wagen met alternatief materiaal in te vullen. Het versterkt de skeletten omdat ze écht uit de graven komen.

De schedels zien er springlevend uit. Zelfs met lege oogkassen kijken ze je aan en ook zonder tong en luchtpijp geloof je dat ze zingen. De expressie van de schedels wordt bereikt door het contrast in zwart-wit en de plastische weergave van de schedels.

De vorm van de skeletten is minder goed, met name bij het middelste. De botten hebben allemaal ongeveer dezelfde dikte, de armen zijn zwaar uitgevoerd, net als de ruggenwervel. Anatomisch kan het beter.

In de doeken om de geraamtes is geprobeerd met kleurgebruik vouwen weer te geven. Daarbij trekken de witte strepen iets te veel aandacht, dat mag subtieler. Een compliment voor de verschillende kijkrichtingen van de skeletten, waardoor je het publiek langs alle kanten dezelfde beleving biedt.

De figuranten die uit de tombes komen, versterken wel het gevoel van heavy metal, maar ze halen alle aandacht weg bij de skeletten. Dat komt óók door de skeletten. Als de wagen tot leven moet komen doordat de muziek start, plukt de hand van een skelet krachteloos de snaren. De drummer heeft geen drumstel en zijn sticks bewegen nauwelijks. Hun spel maakt weinig indruk.

De opgewekte spanning komt niet tot een hoogtepunt en dan blijf je achter met een leeg gevoel. Je verwacht vuurwerk, maar het verhaal bloedt dood. Het thema moet dieper uitgediept worden om er een rijker en meer gelaagd en meeslepend verhaal van te maken. Nu neigt het een beetje naar een clichébeeld en blijft het oppervlakkig.