Juryrapport
De kast is volledig volgepropt met mooie en grappig uitgewerkte stukken speelgoed. Alles is erg herkenbaar. De hoed van de paleiswacht, de passagiers van de bus, de waterkraan bij de brandweerauto, het waterpistool (met waterstraal), het klappergebit, de kassa. Ieder stuk speelgoed is leuk om te zien en alles beweegt.
Aan de voorkant lijkt een soldaat te zijn weggelopen uit het ballet De Notenkraker op muziek van Tsjaikovski. In dat ballet komt het speelgoed ‘s nachts tot leven en het is de notenkraker die het speelgoed aanstuurt. In Speelgoedleven is de notenkraker ook de bepalende figuur, want als hij ontwaakt komt de rest met de muziek tot leven. Alleen is het hier geen klassiek stuk, maar een concert van speelgoedgeluiden met gepiep en geknor. De geluiden en de vormen gaan goed samen.
Het is knap hoe het publiek naar de kast wordt getrokken doordat de figuren het publiek aan lijken te kijken: de dino, beer, knuffelhond, aap en flamingo, zelfs de telescoop kijkt je aan.
De vele verschillende elementen hebben allemaal hun eigen kleur, aan variatie is dus geen gebrek. Maar de nuances per element mogen wat gevarieerder zijn, het zijn nu bijna allemaal blokken van één kleur.
Over de verwerking van de kast met de houtlook van bananenblad wordt verschillend gedacht. De ene vindt het goed omdat de kleuren van het speelgoed zo nog steviger in het oog springen. De ander vindt dat de kleur van de kast te veel aandacht eist, dat het materiaal onrustig is en de vlakken van de kast groot.
De kast staat schuin, wat de ongeordende chaos versterkt. Je ziet de schuinte niet erg in de kast terug. Het speelgoed schuift bijvoorbeeld niet naar het laagste punt om daar in de verdrukking te komen. Het is nu een groot blok van een wagen die massief aanvoelt.
Wat resteert is een positief gevoel vanwege de grappige stukken speelgoed, maar ook het idee dat het thema simpel is. Een eendimensionale vertelling die doet denken aan de film Toy Story.
