Helden

Helden is zo’n wagen waar je van houdt, of helemaal niet. Binnen de jury zitten ook leden uit die tweede categorie.
Laten we beginnen met de stemming in het ‘kamp Helden’, zij zijn in de meerderheid. Daar is vooral veel lof voor de combinatie van het enorm uitvergrote display en het spel van de helden. De herhaling in de wagen is strak, gedurfd en werkt goed. Sterk, dat is gekozen voor de eigenheid van zes soorten helden. Ze matchen in naam, uitstraling, muziek en ook in theater, waar ze een gelikte show weggeven. De figuratie is secuur en nooit over de top. Goede regie ook. De kleding is erg goed, het lijkt of er op de bouw van de figuranten is gelet. Welke bouw het beste bij welke held past.

Even tussendoor: het valt twee moeders op -een van een zoon en een van enkel dochters -dat de persoonlijke herkenning bij de mama van de zoon groter is dan bij die van de dochters.
Helden wordt gezien als een op en top display uit een speelgoedwinkel. Inclusief de gammele uitstraling door de dunne wand waaraan de doosjes hangen. Eén verkeerde beweging en alles valt uit het rek, alsof de boel zo kan omvallen. Je zou denken dat het geheel met zoveel herhaling saai kan worden, maar dit is juist de kracht van de wagen. Wat leuk ook dat er een leeg doosje tussen hangt. Dit maakt nieuwsgierig.
De brug in dit rapport naar de minder positieve punten is het gemis van een voor-en achteraanzicht. Dit gevoel wordt binnen de jury breder gedeeld. Al wordt het ook passend gevonden binnen dit ontwerp.
Wie minder van Helden houdt, is simpelweg niet gecharmeerd van dit soort ontwerpen of vindt dat de wagen voorspelbaar en repetitief is. De spanning wordt daar gevonden in het verschil in de doosjes. Daardoor ontstaat een reliëf van langwerpige blokken dat de wagen enige dynamiek geeft. Ook dat de vensters van de dozen niet helemaal haaks zijn, maakt het wat minder statisch. Het theaterspel wordt hier saai, oppervlakkig, voorspelbaar en niet heldhaftig gevonden. Je leest: er is een variatie aan helden. Dat geldt voor juryleden ook.