Juryrapport
Hier is briljant gebruikgemaakt van perspectief. De makers zijn er enorm goed in geslaagd om zoveel extra ruimte te suggereren in een wagen die op zichzelf al redelijk groot is. In plaats van 4,5 meter, lijkt hij wel tien meter breed. Je hebt echt het gevoel dat je door een groot hotel loopt en in alle kamers kijkt. Alles is zichtbaar: de foyer, gangen, trappen, deuren, kamers en zolderluiken.
Zo’n wagen slaagt alleen als er eerst urenlang gepuzzeld en geschaafd is aan een maquette. Net zolang tot alles een logische plaats heeft gekregen en het hotel een eenheid is. Dat is wonderbaarlijk goed gelukt. De samenhang ontstaat door het consequente gebruik van kleuren. Alle deuren zijn geel en goud, de muren roze en paars, de plafonds donkerrood. Ook de figuranten gaan hierin mee. De gasten zijn allemaal gekleed in blauw of hebben duidelijk blauwe accenten. Ook het personeel draagt blauw, met een gouden biesje, passend bij het goud van de deuren. Hier is diep over nagedacht. Het contrasterende blauw maakt het hotel levendig en fris. Er is meer te zien in dit ontwerp: de deuren vormen ritmische patronen, de plafonds een dans van trapeziums, verticale assen segmenteren het beeld en zorgen voor stevigheid en rust. De voor-en achterzijde zorgen voor verbinding. Aan de voorkant de foyer, waarbij het jammer is dat deze iets schuin geplaatst is waardoor het tafereel in de lobby vanaf de rechterzijde voor een deel wordt gemist. Aan de achterzijde een oneindig lange gang met deuren.
De kleurstellingen en tegenstellingen zijn geweldig. De visagieis top gedaan. Het hemelsblauw van kostuums en make-up komt prachtig uit in het decor van roze-rooden oker boudoir-achtige kamertjes. Qua stijl is gekozen voor Art deco. Deze is helemaal doorgetrokken tot in de belettering, het sleutelbord, de balustrade en zelfs het behang. Deze stijl past in tijdgeest heel goed bij het slapstickachtige verhaal. We zitten naar een kortfilm te kijken die snel aan je voorbij trekt. Je wilt meelopen om meer te kunnen zien. Iedere zijde van de wagen vertelt een deel van het verhaal. Je hoeft beide kanten niet te zien om het te kunnen volgen.
Een hotel is een geliefd gegeven in de literatuur en filmwereld. Dat is logisch omdat de meest uiteenlopende figuren elkaar ontmoeten. Het is een ideaal toneel voor verwikkelingen en misverstanden. In dit geval zorgt de koffer voor een constante stroom van nieuwe contacten en verrassingen. De gasten zijn divers -zelfs Vincent van Gogh heeft er een kamer -en de taferelen zijn vaak komisch, zoals de vogelspotters onder het bed, de gewichtheffer, de tuba, het echtpaar in bed. Sommige van deze scènes spelen zich hoog op de wagen af, zodat ze vanaf de grond minder zichtbaar zijn.
Het geheel is overduidelijk geïnspireerd op de film The Grand Budapest Hotel uit 2014, van Wes Anderson. Dat had vooraf best aangegeven mogen worden. Als een wagen ontegenzeggelijk is geïnspireerd door een kunstwerk, dan gebeurt dit ook. Waarom zou je het bij een film of toneelstuk niet doen?
Als je de wagen later tegenkomt, leeg, zonder alle figuranten, dan zie je dat The Lost Suitcasevooral een decor is van een kortfilm. Ondanks de fraaie perspectieven, de mooie kamers, stijl en details kan deze wagen niet bestaan zonder de figuratie.
