♥

Zo zou je een lsd-trip voorstellen. High liggend op een bed van harten en rozen, en dan in de lucht de volmaakte wereld aan je voorbij zien trekken. Met Donna Summer zingend in de slaapkamer: Love to love you baby! Het is een spitsvondig ontworpen tableau met een veelheid aan beelden. Het houdt de aandacht vast en blijft uitnodigen om te kijken: een samenspel van alles wat met liefde te maken heeft. Hier is tot in detail over alles nagedacht. Het wordt geen moment saai. Nadeel is dat de taferelen zo dicht op elkaar zitten waardoor ze dreigen te verdwijnen in de hoeveelheid. Als kijker zoom je in op een beeld, waardoor je een ander tafereel mist. Je ziet het ook op de foto’s, deze wagen is niet makkelijk te fotograferen. De losse elementen vragen zoveel aandacht, dat de zware zwarte balken niet eens opvallen. Het vliegen in de lucht maakt het totaalbeeld transparant. Een sculpturale compositie ontbreekt. Strikt genomen is het één groot warrig geheel. Het zijn losse elementen die samen een verhaal vertellen. Een enkel jurylid krijgt om die reden het idee van een kermisattractie niet uit het hoofd. Omdat de wagen het vooral moet hebben van de boodschap en het theater van de figuranten die zichtbaar geloven in hun verhaal. Mooie knipoog ook naar het lhbtiq+-thema. Inzoomend op de wagen vallen de donkerrode harten en rozen op, die het onderstel goed binnen het thema wegwerken en door hun kleur niet veel aandacht trekken. Er is dieptewerking in structuren zoals de tekening in de vlindervleugels die echt op de vleugel ligt in plaats van plat er in. Hetzelfde bij de pauwenstaart en de vissen. Het hoofd van de Pegasus en van het hobbelpaard zijn dan weer niet zo lekker gevormd. Het totale kleurgebruik is soft en lief, helemaal passend dus. Het muziekstuk is kort, waardoor je steeds het opnieuw opstarten hoort.