Juryrapport
Zo zou je een lsd-trip voorstellen. High liggend op een bed van harten en rozen, en dan in de
lucht de volmaakte wereld aan je voorbij zien trekken. Met Donna Summer zingend in de
slaapkamer: Love to love you baby!
Het is een spitsvondig ontworpen tableau met een veelheid aan beelden. Het houdt de
aandacht vast en blijft uitnodigen om te kijken: een samenspel van alles wat met liefde te
maken heeft. Hier is tot in detail over alles nagedacht. Het wordt geen moment saai.
Nadeel is dat de taferelen zo dicht op elkaar zitten waardoor ze dreigen te verdwijnen in de
hoeveelheid. Als kijker zoom je in op een beeld, waardoor je een ander tafereel mist. Je ziet
het ook op de foto’s, deze wagen is niet makkelijk te fotograferen. De losse elementen
vragen zoveel aandacht, dat de zware zwarte balken niet eens opvallen.
Het vliegen in de lucht maakt het totaalbeeld transparant. Een sculpturale compositie
ontbreekt. Strikt genomen is het één groot warrig geheel. Het zijn losse elementen die
samen een verhaal vertellen. Een enkel jurylid krijgt om die reden het idee van een
kermisattractie niet uit het hoofd. Omdat de wagen het vooral moet hebben van de
boodschap en het theater van de figuranten die zichtbaar geloven in hun verhaal.
Mooie knipoog ook naar het lhbtiq+-thema.
Inzoomend op de wagen vallen de donkerrode harten en rozen op, die het onderstel goed
binnen het thema wegwerken en door hun kleur niet veel aandacht trekken. Er is
dieptewerking in structuren zoals de tekening in de vlindervleugels die echt op de vleugel ligt
in plaats van plat er in. Hetzelfde bij de pauwenstaart en de vissen. Het hoofd van de
Pegasus en van het hobbelpaard zijn dan weer niet zo lekker gevormd. Het totale
kleurgebruik is soft en lief, helemaal passend dus. Het muziekstuk is kort, waardoor je steeds
het opnieuw opstarten hoort.