Wagen Nanook | Archief Corso Zundert

Foto Erwin Martens

Titel:	Nanook
Categorie:	Wagen
Jaar:	2023
Buurtschap:	Poteind

Ontwerper(s):	Dean Lahaije

Startnummer:	4
Prijs:	1
Punten:	628
Ereprijzen:	1e publieksprijs

Omschrijving Een arctische jachtgroep wordt na een visioen van een wijze man gered door een gigantische ijsbeer, Nanook genaamd. Hij leidt de jagers met zijn scherpe zintuigen door de sneeuwstorm naar een meer vol reusachtige vissen, waardoor ze met voldoende voedsel de winter overleven. Nanook wordt door de stammen vereerd als god van de jacht en beschermer in tijden van nood.

Juryrapport

Wat een imposant beeld! De houding, de anatomie, de expressie op het gezicht zijn erg realistisch. De verhoudingen kloppen, ook met de figuranten die tot in detail ‘af’ zijn. Ze spreken zelfs Inuktitut, de taal van de Inuits. Door de technieken waarmee de dahlia’s zijn verwerkt en door de juist gekozen variëteiten komen zowel de structuur als de textuur van de ijsbeer goed en realistisch tot uiting. De afhangende haren onder de kop, gemaakt van stroken dahlia’s, de diepte en aaibaarheid van de vacht door de dimensionale verwerking van de bloemen en ook de juist gekozen ondergrond van de hals zorgen voor de realistische huidplooien en beweging. De vacht lijkt echt wollig en dik, de plooien in de nek bewegen subtiel mee tijdens de doortocht. De mooie diepte in het ontwerp komt mede door het gebruik van gedroogde en gekleurde dahlia’s, waardoor het nog realistischer wordt in de kleuren. Denk aan de kleurschakeringen in de snuit. De kop straalt kracht uit, liefde en geborgenheid. Hij heeft tegelijk ook iets blijs. Hier loopt een hero, een helper die de groep jagers hier doorheen sleept. De figuranten zijn tot in de perfectie realistisch. Met die kleding, het lijkt wel of ze echt tegen de ijzige wind op moeten boksen. Wat nog ontbreekt is echte sneeuw bij dertig graden. Overigens is dit wel degelijk mogelijk met sneeuwmachines, zo hebben we bij de Brabantsedag al eens gezien. De figuranten hebben wel sneeuw op hun kleding zitten in de vorm van styropor korrels. In aantal zijn ze mooi in balans met het ontwerp. Als we punten ter overweging mogen meegeven, dan zijn dat de ogen van ‘Nanook’, we hebben levendiger dierenogen gezien, het gegeven dat de beer wat hoog boven het wegdek staat en een wat stijve poot die uitsteekt. Wat zou het mooi zijn als de poten zouden bewegen, ook omdat de beweging bij het hoofd zo verwachtingsvol is ingezet. De oranje kleur van de vissen is ook niet helemaal realistisch en doet vooral denken aan koikarpers en goudvissen. We snappen dat een wit/grijze vis moeilijk afsteekt tegen de huid van ‘Nanook’. Als prachtige afsluiting zien we de sleepvissen, een mooie vondst die het gevoel van een karavaan op de ijsvlakte compleet maakt.