Stille honger

Een vleesetende plant als onderwerp is een uitdagende gedachte, maar de uitwerking heeft meer weg van een aantal dinosaurussen die hun koppen uit het oerwoud steken dan van de subtiliteit waarmee vleesetende planten zich doorgaans zeer onschuldig voordoen om hun prooi te misleiden. Het aanhoudende diepe gebrul haalt alle mogelijke gevoel van plantaardigheid nog verder onderuit en is bovendien fors in tegenstelling tot de titel ‘Stille Honger’. De titel komt niet goed over. Een plant die zo brult, is wat plat. De openbaring van de stille honger op de momenten dat de voorstelling verstilt, is niet voor iedereen overtuigend duidelijk. Het totaalbeeld is zwaar, chaotisch en lastig te lezen. Qua compositie is deze nogal ingewikkeld waardoor de voorstelling minder goed uit de verf komt. Het oogt als een dierenvoorstelling, zonder erg origineel te zijn. Het vooraanzicht is minder interessant dan de zijkant van de wagen. De kleuren liggen dicht bij elkaar waardoor de verschillen tussen bloem, blad, wortel en andere elementen niet zo duidelijk zijn. Het is een te rode brei. Jammer, want de kleurschakeringen zijn op zichzelf wel fraai, met het roze lieflijke van de bloemen naast het donkere rode van de hongerige plant. De contrasten zijn echter niet sterk genoeg om het beoogde beeld te versterken. De witte highlights in de bladeren zijn een storend element in het geheel. Jammer dat de tanden niet zijn afgewerkt met witte dahlia’s. De plantenbak mag meer een terracotta pot uitbeelden, om het geheel meer duiding te geven. De houtsnippers en potgrond zijn hier goed gebruikt. De bijtende beweging komt beter over vanaf een hogere plek op de tribune, dan vanaf de grond.