Juryrapport
Het grootste gemis aan de slakkenrace, is de race. Door het ontbreken van de concurrentiestrijd anders dan de omroeper wil doen geloven -krijgen we meer het gevoel van een wandeling. De omroeper krijgt niet van ieder jurylid applaus. Hij wordt ook irritant gevonden, met het nep applaus. Het geluid is bovendien niet goed over de drie slakken verdeeld, want komt alleen uit de voorste. Het is vooral het op gelijke afstand blijven wat opvalt, geen enkele suggestie van een wedstrijd wekkend. Wat niets zegt over de waardering voor de fraai vormgegeven slakken. De dierenwagen is in drievoud technisch superieur uitgevoerd en strak belegd met dahlia’s. Ze zijn charmant, mooi naturel gemaakt en hebben fraai afgewerkte decoratie op de slakkenhuizen met warme kleurnuances. Meer diversiteit is daar welkom, want ze lijken erg veel op elkaar. Het versterkt de identiteit van iedere slak als er meer verschil in zit. De onderkant van het slakkenlijf is wat stijf. Het beeld is sterker als daar een bewegende golf/kruipbeweging in zit.
Op een enkel jurylid na (die een voorkeur heeft voor een slijmerige uitstraling), is er enthousiasme over het gebruik van jute als huid. De jute heeft een zachte, natuurlijke uitstraling, wat prachtig werkt, zeker van een afstand.
De subtiel bewegende voelsprieten zijn fijnzinnig in zijn asymmetrie. Goed dat er geen duwer te zien is. Slakkenrace is een mooi beeld dat de spanning en aandacht niet lang vast weet te houden. Nog een vraag: is er nagedacht over het achterlaten van een slijmerig slakkenspoor?