Juryrapport
Wat heerlijk, het lef te hebben om aan zoiets kleins als een rode kool een dubbele wagen te wijden. Het originele idee is echter te mager om lang naar te kijken. Het is niet verrassend. Een meer schuine compositie kan het geheel misschien iets spannender maken. De in segmenten uitgesneden rode kolen zijn goed uitgewerkt, maar saai.
De buitenkant met rode, geaderde koolbladeren is prachtig gemaakt. En goed in de combinatie met de natuurlijke kleuren van de dahlia. De kleuren liggen voordehand en zijn daarmee 100 procent raak. In de ochtend, op het veilingterrein kunnen we er omheen lopen en er bij stilstaan, daar maakt de wagen op sommige juryleden meer indruk. De creatie geeft tijdens de optocht meer het gevoel dat er identieke schijven voorbijtrekken die soms alleen hun dikke rand laten zien. Dan mis je de organische anatomie met strakke en mooie details zoals het lijnenspel, het reliëf in de schijven en de goed gekozen kleuren.
Het zou helemaal mooi zijn als het lijnenspel van de kool een kopie is van de schijf die er tegenover ligt, zoals je dat hebt als je de rode kool met een groot mes in schijven snijdt. Al met al is Rode Kool prachtig gemaakt, alle lof voor het strakke tikwerk en het lef. Maar er is te weinig betovering, qua voorstelling. Het geheel is origineel maar niet imposant en houdt de aandacht niet lang genoeg vast om beter gewaardeerd te worden.
