Juryrapport
Sinds de Beatles hebben we niet zo’n fraaie fantasy-submarine gezien. Zo verfijnd en heerlijk kinderlijk weergegeven. Hoe actueel kun je zijn, want je waant je in de Zwarte Zee, waar de mijnen overal voor gevaar zorgen. Ze zijn relatief groot waardoor de dreiging ook groter lijkt te worden. Al wordt er ook een disbalans met het volume van de onderzeeër opgemerkt. Deze komt erg klein over. De duikboot durft zich in ieder geval nauwelijks te bewegen in dit mijnenveld. Hoe die kettingen naar boven staan is knap bedacht en uitgevoerd. Ze lijken echt omhoog te willen. Bijzonder knap hoe die zo strak aan hun ketting blijven trekken. De subtiele bewegingen geven het gevoel dat ze zachtjes deinen.
Het beperkte kleurenpalet met bijna louter donkerrode dahlia’s en wat lichtere accenten geven het tafereel een echt diepzeegevoel. De textuur van zwaar metaal komt goed tot uiting. De goed gekozen kleurverlopen van licht naar donker geven diepte en schaduw aan het ontwerp. Tot in detail is de creatie fraai uitgewerkt. Op de onderzeeër zitten platen met bouten van geplakte blaadjes, precies zoals een boot geklonken is. Ook de lijnen die de afscheiding van de platen vormen, zijn zichtbaar. Het zeewier op de kettingen geeft aan dat de boot er al een tijdje (gevangen) ligt. De draaiende schroeven en de bewegende boot geven het gevoel dat alles dobbert. Al is dat schommelen van de boot wat abrupt.
Verschillen in waardering zijn er over het geluid. Het is te schel en mag subtieler overkomen, of het mag meer het gevoel van onderwater hebben met een veelvoud aan pings. Voor de ander is het geluid dan weer perfect afgestemd op het beeld. Eensgezindheid is er bij de jury wel over het zo goed zichtbare onderstel met duwers: jammer.