Arachnophobia

De sympathie in de samenleving voor de spin is te vergelijken met de waardering binnen de jury voor Arachnophobia.
Die is eerder negatief dan positief. Die laatste groep is sterk in de minderheid, toch het waarom van die waardering.
De spin zwabbert mooi griezelig met de poten, de harige poten balanceren net boven de grond, het lijf gloeiend van kleur, zeer suggestief en een goede uitdrukking van het dier. De belofte van hopen kleine spinnetjes die ze meedraagt is een nachtmerrie voor menig spinnenhater. Een goed gebruik van alternatieve materialen.
Daar wordt dus ook anders over gedacht. Dat het geen mooie wagen is, geen aaibaar dier, dat is allemaal het probleem niet. Een dier hoeft niet vertederend te zijn en een corsowagen niet burgerlijk bourgeois. Het getuigt juist van overtuigingskracht om voor dit ontwerp te kiezen.
Al zorgt het ontbreken van de aaibaarheidsfactor bij een enkeling ook voor een gemis van verbinding en wordt dit een wagen waarvoor je (bij wijze van) eerder wegrent dan met plezier naar blijft kijken. Maar het geheel wordt niet als erg angstaanjagend ervaren. Het concept is zo dun, dat je er qua vorm meer van verwacht. Wat wordt hier verteld? Als bloemenwagen is deze matig geprikt, haast kleurloos, eenduidig donker. Het geheel moet een horroreffect geven en dat doet het niet. Zo krijg je er wel de kriebels van, maar niet op de juiste manier.
Over het ver naar voor hangen van de spin, wordt ook wisselend gedacht. De ene vindt het ongecontroleerd zwabberen van de poten eerder een koddig effect geven, de ander ziet er meer een versterking van de suggestie van een levende sculptuur. Het luchtige geheel werkt het onderstel niet weg.
Over de alternatieve materialen. Tegenover het eerder omschreven compliment staan andere meningen, met als kernwoorden overvloed en overbodig. Zijn de kleine spinnen van kunststof? De gedrapeerde verbanden uit de EHBO-doos die de restanten van een spinrag moeten verbeelden doen rommelig aan. Die zie je toch nooit aan de poten van een spin hangen?