Juryrapport
Bij deze creatie moet het dus gaan om de eigen verbeelding, wat je zelf ziet. Dat is nogal persoonlijk en verschillend. Net als de waardering voor ‘Verhuld’.
De ene is dol op de menselijke gedaante die van boven naar beneden steeds abstracter wordt. Een expressief hoofd met geprononceerde arm transformeert in een onbekende vorm. Groots, in vorm en formaat. Een ander ziet niet goed hoe de figuur eruit ziet onder de tule vleugels en vraagt zich af of dit ‘misschien maar goed ook’ is? Ook mogelijk; de tule vleugels zien als geluidsdragers waarop geluidsgolven zich naar buiten proberen te worstelen, of als aanvallers die de gedaante binnen proberen te dringen.
Vragen zijn er volop, zoals over het gezicht met open mond. Een schreeuw van pijn of is het de verbazing van iets onverwachts?
De tule vleugels worden ook omschreven als witte scherven, witte pijlen van organza, wuivende vaantjes, een vitrage-achtige stof, een waas van gazen ‘arcering’ van wit alternatief materiaal of een opake laag waardoor een nieuw poëtisch beeld ontstaat. Hoe dan ook, het effect is duidelijk. Zeker voor wie tegen de zon in naar de wagen keek, dan was er meer sprake van een bedekking van de wagen.
Waardering is er voor het gekozen geluid, dat versterkt het mysterieuze verhulde thema en geeft de wagen een extra dimensie.
Ook de kleurschakeringen in het lijf zijn fraai, met ‘sneeuw’ bovenop. De kleuren zijn op een spannende manier aangebracht, waardoor het beeld futuristisch wordt.
Een enkel jurylid legt een link met de huidige tijd en corona en ziet het als een zeer indirecte en heel knappe verbeelding van een actueel thema dat ons allemaal aangaat.
Een ander vindt het lastig om een verbinding te voelen bij zo’n abstract beeld. De sculptuur ligt mooi op de constructie, die daardoor wegvalt, net als de duwers die onzichtbaar blijven.