Juryrapport
Efteling, sprookjesbos, sprookjesboek, Rien Poortvliet, Pinkeltje, the Wizzard of Oz. Vele associaties zijn er denkbaar met de voorstelling Queeste. Het is een fantasiewagen, een vroege ochtendwandeling, een creatie waar een toneelstuk van gemaakt kan worden. Een herfsttafel, speels en tijdloos.
In het lieflijk geheel zijn boomschors, broccoli, takken, varens, mos etc. mooi verwerkt. Dahlia’s zien we weinig, maar waar ze gebruikt zijn, komt het goed over. Mooi zoals de dahlia’s solitair op hun steeltjes staan. De grote kelken van de paddenstoelen met het verticale lijnenspel zijn subtiel uitgevoerd en geven het geheel die extra zachtaardigheid. Dat er veel aandacht aan deze creatie is besteed, blijkt ook uit de dahlia’s die zijn geprikt tot diep in de vouwen van de stam.
Het is echter geen nieuw beeld. Het vormt niet een nieuwe laag op wat we al kennen. Het blijft bij een klassiek beeld en de referentie die we al hebben.
Misschien is de zoektocht naar rust wel teveel doorgeslagen naar weinig extravagantie en heel veel ingetogenheid. Misschien wel te veel voor een optocht die het toch een beetje moet hebben van exhibitionisme.
Doordat het landschap over de zijkant van de wagen heen is gedrapeerd, ook nog rondom de wagen, lijkt het beeld op een bootje, een bloemstuk en dan raak je het landschap kwijt.
Zonder de kabouters is de wagen mooier. De gezichten zijn lelijk gemaakt, ze schrikken sommigen af. Er lijkt er iets spannends te gebeuren. Maar op het moment dat die kabouters tevoorschijn komen, zakt die spanning volledig weg en blijft er een niet zo sterke Efteling-ervaring over.