17 augustus 1349
Tijdens mijn avondronde hebben we een jong koppel, dat de strijd met de pest verloren heeft, af moeten voeren. Ik ben de tel kwijt. Het kerkhof kan het niet meer aan. Voor die twee restte het massagraf, ook al ademden ze nog. Wachten was zinloos. Het is een kwestie van tijd.
God hebbe hun ziel.
Giovanni Salvatore,
pestdokter te Firenze
Juryrapport:
Onheilspellend, donker en zwaar. Pestdokter laat de omgevingstemperatuur met tien graden dalen.
Het is een hele mooie beklemming van een krachtig beeld dat je voor even terugbrengt naar de
middeleeuwen, de tijd waarin de pest om zich heen sloeg en bij bosjes slachtoffers maakte. Dat er
mensen worden meegenomen die hun laatste adem nog niet uitgeblazen hadden, voel je door heel
deze uitvoering heen en dat is ontzettend knap.
De vormgeving, de kleurstelling, de rook, het verdriet, de onmacht en de zware taak van het
vervoeren van zieke, nog levende lichamen. Het is allemaal heel goed verwerkt.
Een krachtig lijnenspel, zeer tot de verbeelding sprekend. Hoe sterk de zon ook schijnt op deze
wagen, je waant je in een donkere nacht. De lantaarns geven licht op het lijf van de dokter, knap
gedaan.
De traagheid waarmee de wagen beweegt, is prachtig. De mist werkt goed op het veilingterrein, in de
stoet minder, waarschijnlijk door extra wind.
De figuren en wagen zijn op de juiste hoogte afgesneden, de lantaarns prachtig in uitvoering en
verhouding. De keuze van het geluid is sterk, inclusief het kermen van de stervende patiënten,
waarvan niet helemaal helder is in welke houding zij daar liggen. We zien lichaamsdelen bewegen.
Doordat je de hoofden niet ziet, is het net alsof de dood je zelf aankijkt. De groene lichten moeten de
pest verbeelden, die doen helaas wat goedkoop aan.
