Juryrapport
Een actueel dramatisch thema komt niet vaak voor in het corso, terwijl juist het overbrengen van een
emotie zorgt voor betrokkenheid van het publiek bij een wagen. Aangeslagen bezorgt kippenvel, roept
medelijden op, maakt emoties los waardoor je maar met moeite durft te applaudisseren voor deze diep
innemende belevenis-wagen. De realiteit wordt je onverwacht voor de voeten geworpen, right in your face.
Hier moet een strenge regisseur zijn ingehuurd om de blikvangers onder de figuranten zo’n sterke blik en
uitstraling te geven. Zij maken mooie ‘beelden’ met veel oog voor detail, zoals een hand op een koffer die
achterop een bagagedrager zit, een vrouw met een zware tas die steun zoekt, een kind met een vieze pop.
Ter hoogte van de wagen verschijnt opeens een hek met prikkeldraad, waarmee de figuranten letterlijk
gescheiden worden van het grote publiek. Dit veroorzaakt een pijnlijke sfeer die je dwingt anders te kijken
naar de corsowagen van bloemen. De gang verbeeldt een smalle doorgang naar het Westen, het doet ook
denken aan concentratiekampen, het beeld is van alle tijden.
Het geven van een waardeoordeel van het contrast tussen de wagen en de figuranten zorgt voor
verdeeldheid binnen de jury. De stijlbreuk in kleur en in vorm wordt door een deel heel sterk gevonden,
waar het een ander deel juist stoort. De grauwheid van de kleding, koffers en gezichten steekt extra hard af,
waarbij wordt afgevraagd of dit contrast met de kleurrijke wagen écht zo bedoeld is. Wordt hier misschien
mee verteld dat er een verschil zit tussen de realiteit die vluchtelingen nog altijd meemaken en de letterlijke
uitvergroting die we krijgen voorgeschoteld van de media?
De portretten van vluchtelingen uit allerlei delen van de wereld zijn proportioneel goed, ze richten zich naar
alle kanten en hebben een goede uitdrukking – van smart – op het gezicht. Ze laten een sterke indruk
achter.
De begeleidende geluidsfragmenten voegen echt iets toe want ze zorgen voor nog meer beklemming.
Vooral omdat nieuwsfragmenten zijn toegevoegd. De muziek alleen, legt te veel gevoel op en dat is niet
goed. Uitzondering is de zin ‘Dit is pure wanhoop’. Als kijker hoef je deze boodschap niet opgelegd te
krijgen, de uitvoering zorgt daar zelf voldoende voor.
Kritiek is er ook op de transparante en ‘aangeslagen’ werelddelen aan de zijkanten. Deze worden
omschreven als overbodig en onduidelijk. Hoewel ook een jurylid meent dat deze gedeeltelijke afdeling juist
heel goed werkt.
