Juryrapport
Een voorstelling waar je niet meteen van gaat houden. De mummies hebben nog steeds pijn en ze
ogen erg onprettig. Ze gaan ook niet echt een liefdevolle connectie met elkaar aan want er spreekt
vooral wanhoop en angst uit de gemummificeerde lijven. Thema’s die thuishoren in zombiefilms zijn
niet per definitie ongeschikt voor corso. Echter, om er een intense wagen van te maken, moeten
primaire aspecten als compositie, kleurgebruik en oog voor het theatrale effect beter verzorgd worden.
Door de woordspeling ‘verbonden’ te gebruiken, blijft de wagen tussen grap en serieus hangen. Het
werken met verband is dan ook iets te letterlijk.
De keuze voor de kleuren rood en oranje is raadselachtig, ze passen niet bij de wagen.
Het vooraanzicht van de wagen is saai en doet daarom niet verlangen de rest te zien. De anatomische
verhoudingen van de personen zijn zwak. Vooral de rechtop zittende persoon met het eierhoofd mist
elke proportie. De aftakeling van de figuren komt allicht beter tot zijn recht met hier en daar open
structuren.
Bij een mummie denk je aan veel meer windsels, nu blijft het beeld hangen bij twee oude mensen met
wat verband, die hun laatste adem uitblazen.
Misschien kan passende muziek of wat beweging het haperende beeld wat kracht bij zetten. Of wordt
het beeld versterkt als de twee figuren langzaam uiteen drijven. De te strakke onderkant van de
wagen is met een ‘aarden’ onderkant misschien spannender.
Beter uitgewerkt is dit een intense wagen, hier wordt de crux gemist. De uitbeelding is geen liefde
maar horror.
