Juryrapport
Een dapper maar mislukt experiment. Hulde voor de spannende gedachte om een inside-out
corsowagen te maken waarbij de constructie een belangrijk onderdeel wordt van de wagen. Ook het
contrast van de bloemen met het ijzerdraad is spannend, maar slaagt niet in dit beeld. Het wordt
zoeken naar een beter evenwicht om tot een overtuigende corso-voorstelling te komen. Deze wagen
is niet meer herkenbaar als dahliawagen en hoort om die reden thuis in een andere parade.
De zwierige figuur mist iets opzienbarends en de associatie met een elf ontgaat de kijker omdat de
vleugels te onduidelijk zijn.
Onder de constructie zijn de dahlia’s nauwelijks zichtbaar. Ze zijn echter van binnen zodanig massief
dat het ontwerp aan finesse en luchtigheid verliest. De figuur is volgestopt met dahlia’s. Terwijl die
luchtigheid juist het karakteristieke van dit beeld moet zijn. De bloemen zitten dit beeld in de weg.
Alleen bij de pluizen van de paardenbloem vormen de bloemen een mooi geheel met het metaal en ze
geven daar kleur aan.
De bron van alle kritiek ligt bij de keuze een bestaand ontwerp te nemen van Robin Wight. De makers
voldoen aan de morele plicht om de bron van het ontwerp te vermelden. Echter, hier is geen sprake
van ‘geïnspireerd door’. Het is een kopie, een slechte. Geïnspireerd is vooral als je iets als
uitgangspunt neemt en er iets mee doet. Geïnspireerd is niet als je het praktisch één op één nabouwt.
Het vraagt om een eigen interpretatie, om verbeeldingskracht.
Los daarvan. Als je al geïnspireerd wil raken door een kunstwerk, was dit beeld niet de juiste keuze.
Met dit ontwerp was aan materiaal- en kleurgebruik weinig eer te behalen. De wagen is veel minder
dan het origineel en daarom mislukt
