Juryrapport
Vijandschap gaat over in speels gestoei, van oorlog naar vrede. Het is een sterke morele boodschap.
Uitgebeeld door een overgang van voor naar achter, van voorstelling naar theater. Daarbij
ondersteund door een verandering in kleur van donker roze naar licht roze. Complimenten voor de
monochrome kleurstelling van het geheel. De kleurcombinaties worden tot in de kleding en schmink
van de figuranten doorgetrokken. Vraag is wel of juist dít kleurgebruik het verhaal goed vertelt. Hier
zitten paars en roze dicht bij elkaar, voor de voorkant had ook voor een heel andere kleur gekozen
kunnen worden, die het verhaal beter dient. Het contrast komt niet echt uit de verf en daardoor is de
verbeelding niet erg sterk, eerder een beetje rommelig. Behalve de kleur maakt ook de dahlia als
basismateriaal, de serieuze kant van de wagen te soft.
De geluidseffecten werken goed.
Oorlog en schoonheid zijn een gevaarlijke combinatie en je moet van goede huizen komen wil je dat
visueel goed uitbeelden. Het accent ligt meer bij troep in de betekenis van een groep soldaten, dan in
troep als rommel. Dat blijft beperkt tot het beeld van een omgekieperde jongenskamer-speelgoedlade,
hoewel het knap is gemaakt.
Het enthousiasme van de figuratie werkt aanstekelijk. Maar het is wel erg kwajongens-plezier,
clownesk en zelfs carnavalesk. Het totaalbeeld wordt mooier als de wagen is doorspekt met echte
mooie emoties. Hier ontbreekt de durf om een idee niet te ridiculiseren. Actualiteit - met enkele
subtiele verwijzingen in de wagen – wordt gemist.
Wat de figuratie, betreft komt er in het slotstuk wel erg veel op het publiek af, je weet niet waar je
kijken moet, temeer om dat er geen herhaling van zetten is, iedereen geeft een eigen invulling aan zijn
spel. Het publiek wordt overvoerd en wordt daarbij tot keuzes gedwongen, in plaats van dat deze
vooraf zijn gemaakt. Het geheel, zowel in vormen als in theater, leidt een beetje onder de stortvloed
van ‘betekenisvolle’ beelden: het is allemaal een beetje ‘too much’.
