Juryrapport
De wagen heeft twee niet gelijkwaardige delen. Deze zijn niet alleen verschillend in beeld, maar ook in
kwaliteit. Waar de bizon op je afkomt, heeft hij een ongeëvenaarde mooie vorm, kleur en textuur. De
huid is prachtig gemaakt waarbij de combinatie van wol en bloemen écht een vondst is. Deze maakte
de vacht erg realistisch en het beest zelfs aaibaar. Chapeau dat de wol niet is gebruikt op vlakken
waar geen bloemen zitten, wat we gewend zijn bij alternatief materiaal, maar over de bloemen heen is
aangebracht. Op een manier dat de bloemen door de wollen laag zichtbaar blijven.
De voorstelling biedt ons een rauwe scene, niks lieflijks. Het is eten of gegeten worden, een zaak van
leven of dood, schoonheid en verval. Wat versterkt wordt door de irritante soundscape.
De aanwezigheid van het onderstel is storend, het lijkt wel of het dier op een treinrails staat, hier zien
we liever een Afrikaanse steppe.
Grootste manco aan de wagen is het tafereel aan de achterkant. Dit is rommelig en iel. De verhouding
tussen de aasgieren en bizon lijkt uit balans. De aandacht en details waarmee de voorkant is
gebouwd, blijft achter bij de achterkant. De voostelling van de gieren is erg matig vormgegeven, ziet er
stuntelig en een beetje afgeraffeld uit.
Een bizon verslind zien worden door een groep aasgieren, mag in het echt een aangrijpende ervaring
zijn, deze belevenis wordt niet naar deze wagen vertaald.
