Juryrapport
Onderhuids maakt de opgebouwde verwachtingen niet waar. Een apotheose wordt gemist, nadat er
een gigantische spanning is gegenereerd. Er is een soort van uitbarsting met het licht in de vulkaan,
geluid, rookeffecten en het trillen van het gesteente, maar de onderhuidse energie en kracht worden
niet bepaald als erg dreigend ervaren.
Het blijft bij een verbeelding van het vulkanisch geweld dat zich onder onze aardkorst bevindt. Het
schudt, beeft en borrelt en het komt niet echt los. Hier had een uitbarsting van jewelste iets kunnen
toevoegen.
Los van de effecten bevat de wagen zelf fraaie overgangen van zwart en grijs naar donkerrood en is
deze helder in zijn voorstelling. In de verder vooral kleurrijke stoet en dito uitgedost publiek is de
wagen een donkerte die ons op een aangename wijze overvalt. Het reliëf is geperfectioneerd. Het
beeld doet denken aan de ‘Where There’s Smoke…’-collectie van Maarten Baas.
De LED-schermen geven een mooi effect en zijn een welkome toevoeging tussen de overwegend
analoge corsowagens. Ze zijn op een subtiele manier geïntegreerd, al moeten we het prominent
zichtbare grijze plastic voor lief nemen op de momenten zonder licht en rook. De wagen is mooi, in
zijn eenvoud eigenlijk en deze slotconclusie is wellicht niet wat de makers hiermee wilden bereiken.
