Juryrapport
Het wankele beeld van de zeearend is schrijnend. De dreiging die hij uitstraalt, zie je verdwijnen
omdat hij zich probeert te ontworstelen aan de drek die hem aan de aarde vastzuigt. De arend
beweegt erg realistisch en geeft in zijn bewegingen goed de strijd weer. Eenmaal geformeerd wordt
theatraal de boodschap kracht bijgezet van de in verval geraakte vogel. Zijn teloorgang komt het
meest naar voor bij de inzakkende vleugels en de kop die de laatste adem uitblaast. Dit beeld is
indringend in zijn directheid, vloeiend en dreigend.
Het beeld verwijst naar allerlei onderliggende vraagstukken en is als geheel toch een teken van hoop.
Het toont de disbalans van het afval van onze consumptiemaatschappij en de natuur waarin we leven.
De wagen laat mooi de opeenvolgende ontwerpstappen zien. Vanuit de thematiek (kapitalisme,
vooruitgangsdenken, Amerika en de keerzijde hiervan), naar een metafoor (de adelaar en het afval),
vervolgens het maakproces waarin afval wordt gebruikt maar de uitvergroting hiervan, waarin het afval
weer van bloemen wordt gemaakt en toch zijn vormaspecten behoudt.
De achtergebleven alternatieve materialen zijn functioneel. Dit is een voorbeeld hoe alternatief
materiaal niet tégen maar meewerkt. De rubberen banden onderaan, laten de wagen opgaan in het
geheel, want duwers en wielen zien we niet meer. Bijkomend effect is de geur van de rubberen
autobanden, wat versterkend werkt op het ontwerp.
De compositie is chaotisch, maar door het kleurgebruik ontstaat daar toch rust in. De kreukels in
blikjes en de uitgeknepen lege plasticflessen zijn prachtig in bloemen omgezet.
De pixels van het geprikte afval vormen de basis van de megavogel. Het totaalbeeld wordt door de
pixels op een bepaalde manier schetsmatig, het doet denken aan de wild geschilderde adelaars van
de Duitse schilder Baselitz.
Als aandachtspunt kan worden gemeld dat het opvalt dat zoveel bloemen van de bewegende
onderdelen vallen, waardoor er kale plekken ontstaan.
