Boerenbont

Dit hyperrealistische stilleven splijt de jury. De ene vindt het te gek, de ander niet zinnenprikkelend genoeg. Genoten is er van de schoonheid van deze uiting van trots en nostalgie op dit Brabants erfgoed, van de strakheid en simpelheid. Dit is technisch gezien een perfecte wagen. Mooi van uitvoering en uitstekend kleurgebruik met deze witte dahlia’s als basis, waarmee de bijna perfecte verbeelding van het traditionele keramiek wordt benaderd. Het lijkt wel fluweel. Met fraaie details zoals het stempel aan de onderzijde, de holte van de tuit van de theepot en de gaatjes in het zoutvat. De sculptuur bezorgt de kijker gevoelens van herkenning en blijdschap. Tot zover het positieve verhaal, want er is ook het een en ander op aan te merken. Zoals het gebruik van kunststof bloemen. Voor de een acceptabel omdat je bij dit tafereel onmogelijk zonder de kleuren groen en blauw kunt. Een ander daagt de makers uit toch te zoeken naar alternatieven, die zeker bij de kleur groen te vinden moeten zijn. De wagen biedt ook weinig verrassends, hij is snel gezien. Waarbij de vraag wordt gesteld wat de noodzaak is om een servies te laten zien, buiten het esthetische dat boerenbont van zichzelf heeft. Het onderstel wordt een niet opgelost contrast, waarbij de zichtbare wielen en duwers opeens storend blijken te zijn. De vraag wordt ook gesteld waarom het bord, zo prominent onderaan wordt afgekapt, terwijl dit elders op de wagen amper gebeurt.