Valse Hoop

In één beeld een heel sprookje vertellen, dat is knap. Een ‘vette’ kikkerkoning die bovenop zijn schat zit en wat treurig hunkert naar de bevrijdende kus van de mooie prinses. De poten krullen traag en organisch om het met edelstenen bezette kruis. De lippen tuiten sensueel. Met liefde en vakmanschap wordt Valse Hoop getoond. De wagen ontroert jong en oud. Het contrast tussen de kleuren van de kikker en zijn schat had niet mooier gekund. De detaillering en het gebruik van andere materialen, zoals de ketting, maken indruk. De bewegingen zijn verfijnd, met als hoogtepunt de ‘keelzak’ van de kikker en het daarbij horende geluid. De vertoning wordt opgevat als meer dan een sprookje. De titel maakt in combinatie met het tafereel de wagen dubbelzinnig. Een kikker die een grote hoeveelheid juwelen knuffelt, onder meer een gedecoreerde crucifix, kan als beeld ook opgepakt worden als spottend met het geloof. De perfect kitscherige opmaak van de wagen ondersteunt de dubbelzinnigheid. Boerend en kwakend komt hij langs met een mierzoet verhaal. Hij roept daarmee een Jeff Koonsgevoel op. De perfectie van het beeld heeft als nadeel dat het precies voldoet aan de regels van een sprookjesfiguur waardoor het toch enigszins cliché is. De stemming binnen de jury over deze wagen is niet unaniem, want Valse Hoop wordt door een enkeling ook gezien als kinderachtig en te kakelbont.