Juryrapport
De elegante en transparante wagen dwingt verstilling af bij het publiek. Het effect is
niet spektakel, maar het tegendeel daarvan. Het getuigt van lef om binnen een corso
met zoveel visueel en audio geweld verstilde poëzie te tonen. Dit is de zuivere
vertaling van een gedicht naar een beeld, de oprechte poging om die dichtregels
over te brengen op een groot publiek. Poëzie is meer zeggen dan je laat lezen of
zien, door de chemie tussen de afzonderlijke dingen die je schrijft of toont. Die
poëzie maakt deze wagen beleefbaar. Subtiel van kleur, mooi van vorm en zeer fraai
in zijn afwerking. De transparantie van de halfverteerde bladeren is heel mooi
uitgewerkt. Door gedroogde dahlia’s toe te passen wordt door kleur en suggestie de
herfst prachtig verbeeld. Dit is de melancholie van verstorven kleuren.
De manier waarop de boomstammen van de bodem gescheiden worden, roept
echter wat vragen op. De bodem waarin het bos is geworteld, volgt zijn natuurlijke
verloop terwijl het bos een sterk wijkend perspectief vertoont. De artificiële
aansnijding van de stammen vindt zo geen logische tegenhanger in de ondergrond.
Dit maakt het totaalbeeld uiteindelijk toch wat verwarrend.
Verder is er wat aan te merken op de paddenstoelen die lelijk zijn en niet van dahlia’s
gemaakt. Ze lijken van plastic waardoor de natuurlijkheid van de wagen wordt
aangetast.
Herfstwandeling kreeg een pluim omdat de fraaie kleurnuancering poëtische
associaties oproept met een herfstwandeling door het bos. De kleuren
maken de wagen een warmbloedig gedicht, gevangen in dahlia’s.
