Ik was het niet

De eenzijdig gerichte compositie laat het publiek aan de andere kant van de bank toch meegenieten door de royale doorkijkjes die door de hond zijn uitgevreten. Al blijft de voorkant veel sterker, daar overheerst de logge, luie kracht van het dier en aan de achterkant de puinhoop die hij heeft aangericht. Het beeld van de hond is krachtig. Een prachtige kop met levensechte ogen en lippen. Als je een stukje vlees voor zijn bek zou houden, verwacht je dat er onmiddellijk kwijl uit zijn mond komt druipen. Het lijf is niet perfect van vorm, alsof er geen botten onder het vel zitten. Het schuldbewuste in de kop wordt gemist, waar de titel deze verwachting wel wekt. Het gebruik van alternatief materiaal in de neus van de hond is van grote klasse. Het zou mooi zijn als ook de halsband diezelfde overtuigende aanpak krijgt. De bank is prachtig uitgewerkt met het stoffenpatroon, flarden stof en het vulsel van de bank. Het stro dat nog wat aan de bekleding aan de achterkant van de bank blijft hangen, geeft aan dat er oog voor detail is. Het kleurgebruik is prachtig. Dit is een wagen die je in een kort tijdsbestek in jezelf kunt opnemen. Je ziet meteen wat er is gebeurd, ook zonder het verhaal te horen.