De Venus van Milo

De eerste indruk van het kolossale, gekantelde beeld is indrukwekkend. De anatomie van Venus lijkt sterk. Het concept met een spectaculair overhangende constructie wordt gewaardeerd, het lijkt de zwaartekracht te trotseren. Venus gaat vooral de mist in door het gebruik van tempex. Dit is niet het juiste materiaal om ruw marmer uit te drukken. De kijker wordt op deze manier niet bepaald meegenomen naar de marmermijn van Carrara. Schotsen komen in beeld, waar het oppervlak glad moet zijn afgewerkt. Dit haalt de goed getroffen vorm naar beneden. De gelaagdheid is volstrekt onnatuurlijk. Het marmer krijgt hiermee de opbouw van leisteen. De zichtbare naden en metalen steuntjes tussen de steenlagen ontnemen iedere illusie om het geloofwaardig over te laten komen. De intekening van marmer bij met name de aardlagen wordt gemist. Toen de beeldhouwer in de klassieke oudheid klaar was met zijn Venus, had deze wel degelijk armen. De Zundertse Venus wordt gecreëerd met de beschadigingen die de tijd veroorzaakt heeft. Dat tijdens de optocht gebeeldhouwd wordt, is goed bedacht. Het slaan met de hamer heeft echter geen zichtbaar resultaat. Door de aanwezigheid van tempex wordt dit beeldhouwen bovendien toneelspelen op een plastic kopie.