Juryrapport
De heilige koe letterlijk en figuurlijk in tijden waarin benzine nog nooit zo duur was. Drie wagens met abstracte koeien die eenmaal in elkaar geschoven - en wat paste dat prachtig- een snelle bolide vormden. Wat een verrassing: als je de wagens apart zag, vermoedde je het totaal absoluut niet!
De wagens waren ieder afzonderlijk krachtig van lijn. Door de superstrakke uitvoering in het beperkte kleurenpalet van donkerpaarse en crèmewitte dahlia’s, leek de ‘auto’ haast grafisch. Dat werkte zowel voor de koeien als voor de Ferrari goed en krachtig. Fraaie spanning tussen herkenbaarheid en abstractie. En al die geestige details: een koe met een schokdemper als voorpoot; de spiegels als oren, de ogen die kopklampen waren. Wielen met aan de ene kant spaakwielen en aan de andere kant lichtmetalen velgen. Spiegels konden worden ingeklapt om zo de koeienkop onder de kont van een andere koe te krijgen, humor! Ook in andere details zat veel humor, de achterlichten en kilometerteller, het is allemaal niet onopgemerkt gebleven.
Alles bij elkaar een imposante wagen, waarvan idee en uitvoering een grote ambachtelijkheid en een speels plezier in de uitvoering liet zien. Een verbluffend staaltje ontwerpkunst, zeer minutieus uitgevoerd op straat. Een heel belangrijk element aan deze wagen was het geluid. Die vergrootte niet alleen de herkenbaarheid, het onderstreepte ook de brute kracht die deze wagen uitstraalde.
Punt van kritiek was wel dat voor grote delen van het publiek de herkenning er wellicht niet was omdat het proces van ineenschuiven wat lang duurde en ze te dicht bovenop de wagen stonden om het helemaal te zien. Maar de wondermooie details en grappige vondsten gaven daarentegen voldoende te genieten. Professioneel in alle perfectie gemaakt.
