Publiek

Een twaalftal toeschouwers. Allen kaal, allen een stevige kaaklijn, met uitgerekte nekspieren nieuwsgierig rondkijkend. Door deze uniformiteit kwam de aandacht vooral te liggen op de verschillende gezichtsuitdrukkingen. De één toonde verbazing, de ander plezier, misprijzen en/of afwachting. De wagen spiegelde als het ware het publiek. Eenmaal rijdend op straat werd dat duidelijk. Toen werkte de manier van kijken en de wijze waarop de koppen verschoven, terwijl ze langzaam en vloeiend voorbij gleden. De twee wagens waren één geheel. De personages waren prachtig uitgevoerd. Jammer dat twee nekken minder sterk waren, dat leidde wat af. Overigens slim gebruik van kleurverloop. De blikrichting werd zodoende vanuit de basis via prachtige grote monumentale vormen naar de gezichten gestuurd; de plek waar het gebeurde. En wat waren de kleuren prachtig! Van het geelwitte licht op de gezichten over naar een oker en oranjerood naar het paars voor de torso’s. Getikt in een fascinerend levendig raster. Alsof de wagen in brand stond. Als je één vierkante meter van de borst van een van de figuren bekeek, zag je alle toegepaste kleuren. Keek je van onder naar boven dan verschoof de totaalkleur van donker naar licht. Het resulteerde in een volledig stille wagen met een grote theatrale uitstraling. Een sculpturale stilistische presentatie, sterk van vorm, kleur en concept.