Juryrapport
Vier gezadelde insecten met daarop kleine strobedekte Aziatisch ogende hutten en heel veel met ontzettend veel aandacht gemaakte details. Dat te zien gaf een hoop voorpret. De figuranten waren mooi gekleed en prachtig geschminkt.
In de optocht werden al deze mooie details overstemd door een te nadrukkelijk aanwezige figuratie en gingen ze verloren in een overdaad aan beelden en verhaal. In de basis bezat deze wagen veel goede elementen, alles bij elkaar was het een ratjetoe. De 'gothic' kostuums en grime waren goed gedaan, de wagens waren vreemd genoeg van vorm en kleur om 'freaky' te lijken.
De belofte leek dus groot, totdat het hoofdpersonage, de dame in het wit, op weinig geïnspireerde toon een zware, bijna bestraffende tekst begon te declameren. De wagen had beter kunnen rijden met een freakmuziekje en het tonen van de eigenaardigheden van een ieder. De manier waarop de spreekstalmeesteres het publiek wilde betrekken bij de freakshow, stootte af, het was onduidelijk, onvriendelijk en hard. Geen goede combinatie om rariteiten aan de man te brengen.
Bij deze wagen moest er te veel verteld worden en in het voorbijrijden werkt dat totaal niet. Het verhaal van de wagen was daardoor zoek. Wat deden al deze figuranten, die meer op een negentiende-eeuwse kermis leken thuis te horen, op reuzeninsecten? En wat was de relatie met de heikant, met ‘The Moorside’…?
Het was en bleef verwarrend. De wagen hinkte teveel op meerdere gedachten, fantasy en freaky, vier wagens vier verhalen, het werd eigenlijk nergens een geheel.
