Juryrapport
In de straat charmeerde in eerste instantie het sierlijk gebogen bord. Een simpel en galant idee. Geraffineerd was het openlaten van de witte vlakken op het bord aan de onderkant en de zwarte vlakken aan de bovenkant. Consequent volgens de uitgangspunten vormgegeven. Het perspectief van het gedraaide schaakbord gaf ruimtelijke aanzichten van alle kanten. Het spel wat de stukken met elkaar speelden was telkens anders van compositie. Binnenzijde donker, buitenzijde licht geen extra kleur.
De schaakstukken waren onzichtbaar bevestigd op het bord en daar ging het op mis. Je kon als kijker de stand van de stukken niet zien. De onderkant van de wagen correspondeerde niet met de bovenkant. De matstand konden wij niet met de makers delen. Sommige stenen waren ook raar vervormd om de buiging van het bord te ondersteunen. Het bord met stukken en de wagen bleven zodoende twee losse onderdelen. Technisch was het knap om het maar op twee punten te bevestigen, maar beeldend vormde het geen eenheid. De jury miste eigenlijk een beetje actie aan de buitenkant van de vorm. Wat zou er visueel gebeuren als de schaakstukken aan de buitenkant van het bord hadden gestaan?
Het totale aanbod van de wagen was te minimalistisch. Wel lef om in het grote corsogeweld zo klein voor de dag te komen, maar die kleinheid moet dan wel een toegevoegde waarde hebben. En die was er helaas niet. Een paar jaar geleden zou deze stilistisch prachtige wagen nog in de top zijn geëindigd, maar in het geweld van dit jaar rijdt deze toch wel statische wagen laag.
