Juryrapport
Samen groot zijn in een 17de eeuws Spaans galjoen. Een schip dat in vijven is gedeeld en aan
de zijkanten opengewerkt zodat we de bemanning kunnen ontdekken. En dat zijn er velen.
De scheepsruimten zijn er vol van. En allemaal in een wit soort werkkleding.
Het concept van het opengewerkte schip maakt deze wagen interessant. Daardoor ontstaat er
een herhalingseffect in de vorm dat levendigheid brengt. Al met al een kloek schip, waarvan
de jury begrijpt dat de maat grotendeels bepaald werd door het feit dat het hele buurtschap
erin moest passen. Vakkundig gemaakt, goed van kleur en gevaarlijk smal en hoog. De jury
miste wel hier en daar een kanonschot. Mooie details waren de verschillende kleine
onderdelen die in het schip waren verwerkt van eerdere corsowagens. De tijger als
boegbeeld, kleine giraffekopjes als ornament. Het opgevoerde theater door de bemanning
was aardig gedaan. Het spieden en gluren, met geheven pistolen, het elkaar toeroepen in
onnavolgbare Spaanse uitroepen. Een buurtschapfeestje en een heel mooi sluitstuk van het
corso. Spektakel van het zuiverste soort.
Ondanks de goede massale figuratie bleef deze wagen wat ‘hangen’. Hij was wat aan de
platte kant door zijn kolossale afmetingen. De totale vorm was wat weinig doortekent, wat
braafjes. Groot en mooi en fijn afgewerkt dat wel. Kortom een imposante totaalverschijning.
Overigens had de wagen een erg mooi verzorgde achterspiegel. Maar hij was niet echt
origineel of verrassend. Het zijn wel wagens als dit die je weer doen beseffen met hoeveel
artisticiteit en liefde er wordt gewerkt aan het bouwen van de corsowagens.
