Hondenweer

Stromende regen, door de wind voortgestuwd. Onweerwolken. Vijf mannen gehuld in lange jassen, hoeden over het voorhoofd getrokken, zwoegen er doorheen. De paraplu heeft het al lang begeven. Bijna monochroom in donkere kleuren rood gehouden, dat dit hondenweer nog bijzonder accentueert. Ook het geluid versterkt de totaalindruk van de wagen. De lange jassen waaien met de wind mee, de slippen ervan golven met veel gevoel voor dynamiek bijna muzikaal over de grond. Dit wordt goed zichtbaar door de accenten in lichtere rode en oranje kleuren. De regen zelf is zeer suggestief uitgebeeld door dunne donkergrijze pijpen. De wagen zet de harde ‘maandagochtendrealiteit’ pakkend neer. De suggestie van dynamiek werkt erg sterk door al die schuin geplaatste lijnen. En silhouet zijn de figuren heel overtuigend. Maar als de wagen dichterbij komt, maakt deze niet helemaal waar wat hij van een afstand beloofde. De zwoegende mannen blijken dan wat houterig. De regen striemt goed en de jassen waaien fraai. Maar op het tweede oog valt met name de detaillering, de uitvoering van de handen en de koppen nogal tegen. De jury kan zich er niet aan onttrekken dat als aan de uitdrukking en uitwerking meer aandacht was gegeven, het beeld sterker was geweest. De vorm van een gezicht is bepalend voor een beeld, want daar wordt merendeels het eerst naar gekeken. De platte koppen laten weliswaar een uitdrukking zien, maar ze zijn in de grondvorm niet goed en daarbij enigszins slordig uitgewerkt. De kleurstelling en het materiaalgebruik was goed. Toen de zon doorbrak begon de wagen te spreken, vooral door de lichte randjes aan de jassen. Kortom een qua contour en lijnenspel sterk uitgevoerde wagen met minpunten in de uitvoering van gezichten en handen.