Juryrapport
In eerste instantie overdonderde de wagen door het spel van bewegingen, kleuren, emoties, ornamenten, ritmes en harde muziek. Onmiskenbaar straalden de musici passie uit voor de muziek, ze zijn zelf muziek geworden. Ook de dirigent geloofde erin. Aan zwier, passie en charme ontbrak het niet. Het thema liet zich goed herkennen. De ode aan de ‘rooie priester’ Antonio Vivaldi in de geest van de vier jaargetijden. Nogmaals een dynamisch en indrukwekkend beeld waarin de tegenstellingen van rode en witte kleuren het beeld domineerden. De violisten bepalen de kracht van het ritme. Ze hebben een zekere elegantie in hun houding en stralen empathie uit. De hoofden zijn gestileerd tot maskers met hoofdtooien, die in de vaart van de muziek meedeinden. Even leek het dat de maat van de muziek de maat van de bewegingen van de dirigent bepaalde. Iets wat je eerder andersom verwacht.
De hoeveelheid bewegingen liet een aardige structuur zien, de ene beweging ving de andere op. Vioolstokken en vioolhalzen werden rechte lijnen en hoeken in een wirwar van krullen, die op zich weer mooi interfereerden met de wapperende haren en verborgen muzieksleutels. De handen van de figuren in witte handschoenen speelden met de witte strijkstokken een dominante en goede rol.
De beweging en actie in de figuren en de frivoliteit van de slingerende kleuren kunnen ook weer wel eens net iets ‘te’ worden en contra productief werken. De vormen hadden de neiging te zwierig te woekeren, waarmee ze aan kracht enigszins verloren, vond de vakjury. Armen en torso’s bevatten zoveel lijnen en uitgeholde vormen, dat een suggestie dat er nog lichamen onder zaten, abrupt werd verbroken. Ook de muziek was te hard en als barokmuziek te snerpend en scherp. Maar al met al een corsowagen die er mocht zijn.
