Juryrapport
Alles in hokjes plaatsen om grip te krijgen op de complexiteit van het leven en de wereld. Deze behoefte van de mens was het thema van deze wagen.
De door de ribben van een kubus strak weergegeven vorm van de drie wagens waaruit de ‘Hokjesgeest’ bestond was op zich erg mooi. Handig ook om de uitsneden van de drie hoofden op te hangen en zo ‘luchtig’ en vrij te kunnen werken. Een vondst.
De verbeelding van hun levensverhaal geprojecteerd in de schedel vond de vakjury creatief bedacht. De koppen spraken. Ze bestonden uit die vlakken die de vorm voldoende spanning gaf. Zo waren te zien oogkassen, kaaklijnen, een neusbrug enzovoorts. In dat samenspel van vormen en vlakken zijn mond, wenkbrauwen en ogen aangebracht, die op zich weer waren omgeven door een spel van lossen lijnen en curven. Dat zou wel eens teveel kunnen worden; de zwaar aangezette ogen en lippen zouden bijvoorbeeld te overheersend kunnen zijn, maar je zou ook kunnen zeggen dat alles goed is gegaan. Het gaat immers om clichés, karikaturen. Dan mag je overdrijven.
De projecties in de schedel waren niet altijd even duidelijk te ‘lezen’. Bij de zwerver lukte dat nog wel, want zo kennen we de afbeelding van de clochard onder de brug over de Seine. Bij de asielzoekster was dat al wel wat moeilijker te duiden. De gordijnen langs de trap met de koffer moet je maar kunnen plaatsen. De droom van de verstandelijk gehandicapte werd overigens wel prachtig versterkt door het interieur dat op zijn kop was afgebeeld.
Bij de eerste twee koppen viel op, dat zij een loopje namen met de zwaartekracht en los bleven van hun kader. Bij de laatste kop, de man met het petje, verdwijnt dat subtiele spel tussen schedelvorm en staketsel.
De vakjury vond de ribben van de kubus te zwaar, te dik. Zo vormden zij een belemmering voor een goed zicht op en een contact met de drie koppen. Een te zwaar contrast ook met de dunne tekening en de ranke curven. Dit euvel werd nog versterkt door het feit dat de wagens te kort op elkaar reden. Je kreeg nauwelijks kans het beeld te begrijpen en de ‘tralies’ ontnamen je ook deels het zicht op het geheel.
