Juryrapport
Zo erg was het nu ook weer niet dat je dekking moest zoeken voor deze imaginaire heersers van de toekomst. De entree van de wagen had wel iets grappigs. De vadsige heerser zat onderuitgezakt in zijn troon, aan zijn onderlijf kronkelden drie vlezige staarten en de neus was opgetrokken tot rimpels, een detail dat op zich suggestief werkte. Ook zijn gevolg wekte geen vrees op. De draken waren onhandig en lomp, de lijven log, de koppen groot, de vleugels te klein en te hoekig om ooit die lijven te kunnen dragen. Je ervoer er geen lichamelijke structuur in, maar wel stalen constructiebalken. De bekken waren gevuld met brokkelige rijen kiezen. Zo te zien gemaakt van met plakband omwikkelde hoekige frames. Het resultaat werkte niet.
Dat was ook de algehele impressie van deze wagen. De voorstelling miste overtuigingskracht, die het thema wilde suggereren. Er blijft zoveel onduidelijk: wie zijn de bedreigers van de wereld? Waar komen ze vandaan en wat drijft hen? Wat voor verhaal wordt verteld? Is het zomaar fantasie of zijn de monsters een metafoor voor reële bedreigingen van deze wereld; aids, milieu? De vakjury miste de noodzakelijke aanwijzingen.
Bovendien viel een versplinterde kleurstelling op, waarin de kracht van het driedimensionale beeld weglekte. Datzelfde zag de vakjury in het ruimtelijk concept. Ook daar werkte de versplintering, de fragmentering ontkrachtend. Bovendien waren de vormen soms te vlak en spanningsloos. Nogmaals een effect dat door kleur en tekening ongelukkigerwijze werd benadrukt. Ook met de ‘muziek’ had de vakjury moeite. Veel hard vervormd herrieachtig geluid. Ook dat moest kennelijk dreigend overkomen, maar ook hier bleef het effect uit.
Over bleef een aardig science fiction-achtig tafereel, technisch knap uitgevoerd.
