Juryrapport
Als Krampus komt aanrijden heb je meteen in de gaten dat er wat duisters en dreigends
staat te gebeuren. Die sfeer is door de sculptuur meteen goed weggezet. De kop, de tanden
en de houding, ze stralen allemaal dreiging uit. Hij is geplaatst in de traditionele corsohouding:
languit voorover. Toch maakt hij zoveel indruk, dat je dit gegeven snel vergeet.
Het gros van de juryleden heeft moeite met de erg donkere kleurstelling.
Door het gebrek aan contrasten vallen in het gezicht vormen en details weg. Zelfs de ogen
vallen door de zwarte kleur weg in de massa. Daardoor gaat expressie, die voor extra
spanning kan zorgen, verloren. Het beeld bevat prachtige details. Met name de hoorns zijn
schitterend gemaakt. Maar ook de tong, bellen, ogen, tanden en de staart met haren. Het is
jammer dat de mooie vormgeving van de hoorns niet terugkomt in de rest van het lichaam.
De opbouw en spieren van de armen, middenrif en benen mogen uitgesprokener zijn. De verhoudingen lijken niet te kloppen, met name de armen, waardoor het geheel wat uit
balans raakt. Het lijkt nu meer op het lichaam van een pop. Ook de kettingen voelen te dun
aan ten opzichte van de grootte van het monster. Over de kwaliteit van de handen
verschillen de meningen. Over de beweging daarvan is iedereen positief: leuk gevonden om
zo het verhaal te vertellen, met de figuratie die door kinderen is ingevuld. Over hun spel
hebben de meeste juryleden veel lof en zij zien veel overtuiging in wat getoond wordt. De
kostuums zijn prachtig. Een vraagteken wordt gezet bij de kinderen die in de mand op de rug
angstvallig aandacht proberen te trekken. Het is niet goed duidelijk wat hun rol precies is in
het verhaal. Het speelt mogelijk een rol dat het verhaal van Krampus hier zo onbekend is,
waardoor het moeilijk is om alles te plaatsen. Gevraagd wordt waarom de kinderen niets
zeggen, roepen of schreeuwen. Dat zou het geheel meer expressie en interactie geven. In
het samenspel tussen de kinderen en Krampus wordt de échte angst gemist. Soms lijkt het in
het samenspel meer een kindervriend die er eng uitziet, dan een monster die de kinderen
komt halen.
De voorstelling speelt zich af in de winter, wat enig voorstellingsvermogen vraagt op de
warmste 7 september ooit. Dat is geen probleem. Moeite hebben sommige juryleden wel
met de sneeuwvlokken. Hoewel anderen die bewonderen, een mooi contrast vinden op de
kleur-monotone figuur. Maar de vlokjes worden door een enkeling te minimaal gevonden en
afbreuk doen aan de geweldige dynamiek van de sculptuur. De keuze om de witte
ondergrond in kleur net zo monotoon te maken als de figuur, wordt omhelsd.
Op de lantaarnpalen is er kritiek. Wel goed bedacht om deze in de constructie op te nemen,
maar ze ogen plomp, de kleur is hetzelfde als de figuur, in verhouding met de grote figuur
vallen ze weg en de lampjes doen denken aan goedkope exemplaren van AliExpres.
