Juryrapport
Hier volgt geen eensluidende mening van de jury. Vanuit de positieve hoek klinkt het geluid
over een topwagen waar eindeloos veel valt te ontdekken, van welke kant je ook kijkt. Een
wagen die moeiteloos vaker voorbij mag komen, ook door het fijne constante doorlopen van
de figuratie en muziek. De lange wagen is consequent in vorm en toch afwisselend. De
detaillering wordt beoordeeld als fraai afgewerkt en het geheel is ingenieus van compositie
en driedimensionaliteit, met een goede anatomie. Echt een kleurfeest voor het oog met zeer
functionele en goed uitgevoerde figuratie - je ziet dat ze er echt zin in hebben - en mooi
gebruikte materialen zoals de peperkoek. Helaas voor deze voorstelling is het kamp
van de critici een slag groter. Daar wordt
het gezien als een bij elkaar geraapte
kinderkist waarvan de inhoud haastig tegen
een paar ezels is aangezet. De vormgeving
wordt grof genoemd en de kostuums
voldoen niet omdat ze detail missen,
goedkoop ogen en eenvoudig zijn
uitgewerkt.
De afwerking is niet overal geslaagd,
Bewegingen zijn ruw en niet goed
doordacht waardoor delen kapot gaan en
bloemen van de wagen vallen. Het gebruik
van jute wordt jammer gevonden. Er wordt
afgevraagd waarom er twee ezels nodig zijn
voor dit verhaal. Complimenten zijn er ook:
de dieren hebben goede koppen met een mooie uitdrukking en grote bruine ogen die vragen
om medelijden. De expressie is mooi. De eerste ezel zakt mooi door zijn voorpoten. De
soundtrack is ook geslaagd. Zeer passend, aanstekelijk en op de juiste sterkte afgespeeld.
Het punt blijft de positie van het speelgoed, in relatie tot de dieren. Wanneer je veel
elementen aan je beeld toevoegt, loop je het risico dat het er visueel rommelig uitziet en de
compositie geen balans meer heeft. Het oog wordt te veel afgeleid waardoor je de
samenhang verliest en alleen nog chaos ziet. Hoewel dit mogelijk precies het gevoel kan zijn
dat de makers voor ogen hebben. Het is in elk geval lastig om binnen het totaalbeeld een
rustpunt te vinden. Hoe leuk en grappig de individuele tafereeltjes ook door een deel
worden gevonden, het vraagt allemaal wel erg veel aandacht. Het geheel had wat meer
gestileerd mogen zijn. De Barbie-figuur is binnen de tafereeltjes een echte eyecatcher en
pakt een erg opvallende hoofdrol, waardoor je extra bent afgeleid van de totale boodschap
van de wagen.
Binnen het hoofdthema worden allerlei verhalen verteld, wat de kern van het verhaal
vertroebelt. Dat komt ook door het grote aantal spelers. Zonder of met veel minder
figuranten en tafereeltjes zou het verhaal dat de ezels weigeren en steigeren en dat er
spanning moet zitten in het op tijd komen, niet zo zijn ondergesneeuwd.
Over het omgevallen hondje achteraan de wagen zijn de meningen verdeeld, Het gaat van
‘leuk’ naar ‘totaal overbodig’ en ‘komt niet uit de verf’. Tegen de tijd dat het hondje
verschijnt, is het publiek verzadigd van de eerste twee delen van de voorstelling.
