Juryrapport
De beelden op de schermen zijn heel interessant om naar te kijken. Zodanig dat je er naar
blijft kijken. En dat is meteen het probleem bij de gehele voorstelling: die is in tweeën
gebroken. Je vergeet bijna om naar de rest van de wagen te kijken. Het aandachtspunt ligt
op de verkeerde plek. In plaats van aanvullend, zijn de schermen dominant aanwezig. Ze
leiden enorm af. Het gebruik van videobanners kan mooi werken, als deze in passende
schaal aanwezig zijn. Anders kunnen ze het werk enorm ontkrachten.
De beelden zijn fascinerend. Het is mooi om allerlei mensen van jong naar oud meegesleept
te zien worden in een soort cult. Dat komt binnen, zeker als je door het bekijken nadenkt
over de toenemende polarisatie in deze tijd. De beelden doen je beseffen hoe aan de andere
kant van de plas mensen met rode petjes rondlopen en niet nadenkend een leider kunnen
aanbidden. Die duidelijke knipoog naar Trump is voor de jury goed duidelijk. Een jurylid vraagt zich af of de meerderheid van het publiek ook begrijpt waar de projectie om draait.
Omdat het bijna in het Van Abbemuseum (voor moderne kunst) past en daarmee leuk is
voor de happy few, maar onbegrijpelijk voor velen. En dat is jammer als je wilt dat de grote
leider ook in de tweede termijn door het publiek op handen gedragen wordt.
Ook wordt de suggestie gedaan om van de mensen op de beelden steeds te switchen van
normale kleding, naar die van deze voorstelling. Om die brug naar het heden duidelijker te
maken. Want een echte eenheid met de heerser op de draagbaar vormt deze
videopresentatie toch niet. Het zijn bijna twee volledig losstaande projecten die toevallig
onder hetzelfde startnummer meerijden.
Laten we het dan over dat tweede deel, de wagen, hebben. Dat de heerser eerder is
gemaakt en met succes door de Zundertse straten is gedragen, is voor de meesten geen
probleem. Al wordt het herhalen ook ‘spelen met vuur’ genoemd, vanuit het oogpunt van
originaliteit en durf. Op de keper beschouwd is de heerser opnieuw gemaakt en is er maar
één ding veranderd: de onderkant, oftewel de uitvoering van figuratie.
Over de heerser, hoe die vormgegeven en afgewerkt is en in kleur zit, louter lof. Hij heeft een
heerlijke luie en ook imponerende houding en de simpele zwart-wit tekening op het gezicht
en lichaam werkt verrassend effectief. Contrasten van het ijzige blauw met het felrood en de
verder aardse tinten zijn goed gekozen. De details zijn sterk en de muziek is goed en
passend. Toch valt de leider minder op. Niet alleen door de beeldschermen. Ook de grote
rode banieren zitten het beeld in de weg.
Er is veel gebruikgemaakt van alternatieve materialen en enkele juryleden vragen zich af of
de balans op dit vlak wel oké is. Ze werken mooi en versterkend, maar zorgen er ook voor
dat de dahlia’s wat naar de achtergrond worden verdreven. Kunnen de draagstoel en
hoofdtooi niet in dahlia’s verwerkt worden?
