Juryrapport
Naar deze wagen is met veel bewondering gekeken. De entree alleen al! De eenzaam
zingende vrouw trekt meteen de aandacht en vaart met je mee het verhaal in. Meteen
achter haar doemen vijf bootjes uit de mist op met de zielen die in grijze tinten naar het
hiernamaals varen. Zij voegen een mysterieuze en sfeervolle laag toe. Wat een opkomst!
Al is de rook nu en dan te veel, effect heeft het zeker. Het helpt je sterk om de witte grime te
duiden en door de rook lijken de vijf boten te zweven. Die lichtjes die je net door de mist
heen ziet. Het is een mooi samenspel waardoor de nieuwsgierigheid is gewekt en de sfeer
sterk is neergezet. De hoofdrol wordt gedeeld door meerdere aspecten van deze
voorstelling. Een daarvan is zeker de muziek. De bombastische, angstaanjagende en
mysterieuze ondertoon met drums en de vrouwenstem die de uitvoering aftrapt is de
voorbode van een geweldige ondersteuning. Dat klotsende water: prachtig!
Na de entree is daar dat grote gevaarte. Met ogen die oplichten door de mist en dan die kop
van Davy Jones met zijn vervloekte bemanning. De opbouw is fantastisch!
De wagen is in kleurstelling consistent, bijna monochroom en strak uitgevoerd. De kleuren
wit, zwart en paars gaan heel goed samen. De vormgeving is doeltreffend en
indrukwekkend. De doodskop is prachtig verbeeld met de grote gapende zwarte ogen. Het
scheepswrak is geloofwaardig, met die gescheurde zeilen die het spookachtige beeld
versterken. De vormgeving van de kop van Davy Jones is heel sterk, het geheel mooi in
balans.
Een puntje van kritiek is er over de beeltenis van het boegbeeld, de zeemeermin. Die is
minder gelukt en haalt het niveau van de rest niet. De wagen blinkt verder uit in nautische
details en afwerking. Alles is zorgvuldig uitgewerkt en draagt bij aan de geloofwaardigheid
van het verhaal. Denk aan de zeepokken en mosselschelpen.
De bemanning zit goed in de rol en vormt een enorme toevoeging. Het magisch geheel
wordt versterkt als de ‘lost souls’ in een bijna synchrone beweging opdoemen in de boten.
Kostuums en grime zijn prachtig verzorgd en gaan goed doordacht prima samen met het
ruimtelijk beeld. Met als het zoveelste hoogtepunt de zielloze witte ogen die de
angstaanjagende sfeer vergroten.
Het is een knappe timeline van gebeurtenissen, synchroon met de muziek en wordt
daardoor een klein verhaal waarin het publiek op een knappe manier is meegenomen.
Klasse!
