Juryrapport
Een compleet, duidelijk en indrukwekkend verhaal, verteld in een paar minuten. Een zeer
geslaagde combinatie van gelaagdheid in verhaal en vorm.
Het oogt bij de eerste aanblik als een lage heuvel van gruis, stenen en as. De ondergrond lijkt
echt op lavarotsen, zoals je die bijvoorbeeld op de Etna ziet, compleet met pufjes rook die
tussen de stenen omhoog komen. Het is een knap staaltje werk hoe door de uitvoering van
de rotspartij met de tekening en de kleurschakeringen erin, het gevoel van hitte is
nagebootst. Zó geloofwaardig, heel erg knap.
Als toeschouwer wacht je in spanning af wat er gaat gebeuren. Want een klein veertje dat
boven de rots uitsteekt, verklapt dat er iets groots volgt.
Die opkomst is van grote klasse en de act die volgt is fenomenaal. Zo onverwacht is de
bijdrage van de figuratie die als een prachtig geheel in de wagen is opgenomen. De donkere
figuren in de rotsen gaan subtiel bewegen en geven aan dat er wat staat te gebeuren.
Dan komt de feniks majestueus omhoog. In een hele mooie beweging die maar niet lijkt te
stoppen. Alles ondersteund door muziek en geluidseffecten van rustig naar bombastisch,
met als climax de schreeuw van de feniks. Ze versterken de vertoning.
De vogel is uitermate mooi gemaakt, mooi ingekleurd, schitterend van detail, ook de
donkere onderkant kan bekoren. De asgrijze tinten worden gebroken door de vurige tinten
van feniks en de vlammen versterken het eindbeeld.
Toch zijn er ook puntjes van kritiek. De vleugel achterop voelt wat klein aan. Dat kan wellicht
worden opgelost door twee vleugels naast elkaar te plaatsen. Ook wordt gedacht dat het
misschien wat veilig voelt om niet iets meer anatomie te laten zien.
Ook worden hier opmerkingen gemaakt over de hoeveelheid rook die vrijkomt, net iets te
veel waardoor subtiele details wegvallen.
Een jurylid heeft moeite met de wijze waarop de suggestie van vlammen wordt gewekt. Bij
de ene speler geeft die een stroboscoop-effect, terwijl een ander met de vlaggen zwaait.
Aan het eind moeten die doeken naar binnen worden gehaald, wat knullig overkomt en de
magie weghaalt. Als oplossing wordt gedacht aan de spelers die zo mooi in de rotspartij zijn
verwerkt, met dezelfde subtiele bewegingen een rode gloed te laten verbeelden.
Wat overheerst is dat deze voorstelling staat als een huis: een theatraal hoogtepunt.
