Waanzin

Een expressionist als Van Gogh weergeven als quasi kubistisch. Dat zou kunnen werken, maar ditmaal werkte het niet. Deze vormgeving maakt het beeld moeilijk leesbaar. Alleen op grotere afstand is het beeld te herkennen van een waanzinnige man die naar zijn hoofd grijpt. Over de verandering van de kleur wordt binnen de jury wisselend gedacht. De meningen lopen uiteen van ‘een minimaal effect’, ‘een beetje vergezocht en zonder meerwaarde’ en ‘te netjes om echt waanzinnig te kunnen zijn’ tot ‘een woow-effect bij het oprijden van het veilingterrein’. Aan de laatste opmerking wordt toegevoegd dat deze indruk niet bevestigd wordt door de totaalcompositie die wordt omschreven als warrig en onsamenhangend. Op de compositie is meer aan te merken. Het geheel voelt eerder decoratief dan waanzinnig. Alleen de rollende ogen en in mindere mate de schreeuwende mond doen aan waanzin denken. De nu en dan haperende techniek (blokjes die weigeren om te draaien) en de uitval van bloemen vallen op. De bewegingen in het beeld zijn klein, terwijl echte waanzin zich uit in té veel en té heftig. Daarvoor blijft het hier allemaal té braafjes.