Juryrapport
Depressie vertaald in verschillende personages en gemoedstoestanden is een erg
mooi uitgangspunt. Inhoudelijk gezien is deze wagen daarom veelbelovend.
Misschien daarom wil je als kijker in deze gemoedstoestanden worden overtuigd. De
duisternis en uitzichtloosheid zijn echter iets te lichtvoetig betreden.
De uitwerking van de vorm laat hier en daar te wensen over, anatomisch rammelt het
nogal eens. De ledematen die onder het doek vandaan komen, zijn soms van
ongelukkige proporties.
De draperieën zijn soms prachtig en op andere plekken weer zwak, ze geven geen
echte spanning aan de stof.
Waar het nodig lijkt om de onderliggende vorm te accentueren, wordt de
geloofwaardigheid van het geheel minder. Dat is jammer want door meer te raden
over te laten wordt het beeld juist sterker.
De (anatomisch correcte) piemel is haast meer een provocatie dan dat hij iets van de
essentie van de wagen weergeeft.
Als de afgesneden onderkant consequent was uitgevoerd, dan was het storende
voorwiel uit beeld verdwenen.
De muziek is obligaat en verzwakt de beleving van het beeld dat toch vooral angst en
wanhoop lijkt uit te willen stralen.
