Van Gogh

Een indrukwekkende wagen. De gesloten mimiek van de binnenvetter en het op hol geslagen hart. De dramatiek van een heel leven in één beeld gevangen. Het gezicht van de onbegrepene, de miskende en van binnen een vulkaan van opwinding over alles wat hij zag en vastlegde op zijn schilderijen. Door het kleurrijke hoofd is de verschijning frontaal krachtig. Wat mooi zijn de blokjes waarmee de kleur in het gezicht streep voor streep verandert, alsof een onzichtbaar penseel de strepen nog aan het zetten is. Zo wordt de schilder in zijn bekende pointillistische stijl doeltreffend geportretteerd. Het rode haar past perfect bij de geel/groenige huid. In de kleur van de huid zitten mooie nuances ten opzichte van de kleur van het brein. Het kloppende hart is fenomenaal, het lijkt de wagen met een indrukwekkende hartslag voort te stuwen. Dat is dynamisch, ook omdat al die radertjes draaien. Het geheel is te onsamenhangend. De zijkanten vormen een niet zo mooi uitgewerkte spaghetti-toestand. Is het fantasy of luguber? Daar blijft het wat tussen hangen en dat maakt de wagen wat verward en verwarrend. Een minpunt zijn de ogen. Als de strakke blik van Van Gogh door de straten priemt, heb je het gevoel dat de ogen qua materiaal niet in het gezicht passen. Het geluid van de wagen klopt bij de beweging en het totaalbeeld.