Trots

Een pauw was honderd jaar geleden al een gewild onderwerp voor het maken van sierlijke en gracieuze vormen en blijkt nog altijd een eyecatcher te zijn. Vaak staat een pauw symbool voor trotse mannelijkheid. Hij pronkt met zijn tooi als er vrouwtjes in de buurt zijn. Hij dreigt met zijn tooi als hij rivalen ziet. Deze pauw is niet heetgebakerd, zijn gedrag is bijna feminien. Dat komt omdat hij niet hoog op de poten staat, maar eerder zit. Dat heeft als voordeel dat de wagen die hem draagt niet zichtbaar is. De natuurlijke uitwerking van het pauwenlijf valt wat uit de toon bij de uitwerking van de staart, die doet denken aan Art Deco, of aan een waaier uit Andalusië, een rijkversierd pronkstuk dat koelte verschaft. Ook met zo’n waaier kun je pronken. De natuurlijke cirkels zijn vervangen door ruiten. De gelaagdheid van de ornamenten maakt de staart luchtig en fragiel. De puntige hoekigheid van ruiten en rasters doet afbreuk aan dat spel. De kleurkeuze is consequent , hier is over nagedacht. De muziek is in bepaalde delen te zwaar, te bombastisch voor dit mooie lichte beeld. De achterkant van de wagen schiet op onderdelen tekort. Vooral daar lijkt het alsof je naar een bouwpakket kijkt, een assemblage van prefab componenten die aan elkaar zijn gelijmd. Hoewel de parmantige kop van de pauw zorgt voor een mooi aangezicht en deze fraai beweegt, lijkt deze wagen toch vooral gemaakt voor het publiek dat aan één kant van de route staat opgesteld.