Juryrapport
Vooral tijdens de optocht maakt Verdraaid een diepe indruk. Het simpele idee van
twee koppen, in schijven verdeeld, die virtuoos gaan draaien, het werkt als een
speer. Zeker omdat ze op heftige muziek steeds harder gaan draaien. De gezichten
worden onherkenbaar, vormen steeds meer een draaiende tornado en zodra die is
uitgeraasd, ontstaan weer die twee gezichten. Het is een zeer sterke theatrale
presentatie.
Techniek is hier echt aanvullend want de snelheid van de draaiingen heeft de wagen
nodig om tot leven te komen. De beweging past goed in de muziek.
De eerste keer nadat de schijven tot rust zijn gekomen en de profielen hun vorm
hebben hervonden, ben je als toeschouwer onder de indruk van het geweldige effect.
Na de derde keer weet je het wel. Daarom komt deze wagen veel beter over op de
route dan op het veilingterrein. Je ziet hoe het publiek de draaiingen volgt, hoe men
zich nieuwsgierig afvraagt waar dat spel eindigt, ze worden meegenomen in de
versnelling, voelen dat de middelpuntvliegende kracht bijna angstaanjagend tot de
totale destructie moet leiden en je merkt dat ze opgelucht ademhalen als de vorm
zich herstelt.
Als de makers de kijkers willen meenemen in het inhoudelijk zoekproces en het om
elkaar heen draaien van de twee ontwerpers, komt dat in de uitbeelding niet goed
over.
Enige twijfel is er ook bij de keuze van de kleuren en de combinatie daarvan. Door de
intensieve belasting van het ontwerp is het risico op beschadigingen in het tikwerk
aanwezig. Bij zo’n strak conceptueel beeld als dit zijn deze beschadigingen goed
zichtbaar.
Verdraaid kreeg een pluim omdat deze wagen het publiek meeneemt in een
emotionele curve van rust, via een grote versnelling tot chaos en weer
terug naar rust. Deze beleving is prachtig geconstrueerd en op de juiste
manier ondersteund door muziek.
