Juryrapport
Het totaalbeeld is gecompliceerd en blijft toch in balans. Dat komt omdat er een
duidelijk midden is, een kern van waaruit de gitaarhalzen en bochtige armen
straalsgewijs de lucht in groeien. Je houdt overzicht omdat de contrasten logisch zijn.
De gitaren zijn strak en vlak, de dahlia’s geven de houtkleur goed weer. De wagen is
prachtig van kleur. De vingers die blijven tokkelen, vormen een prachtige verbeelding
in beeld en geluid. De fragiele klanken pakken zuiver en ingetogen de straat. Dat lukt
maar net want in het decor van de overige corsowagens is dat een hele krachttour.
Tokkelen zit in de stoet ongelukkig achter een muziekkorps opgesteld. Op eigen
kracht trekt de wagen een intense aandacht naar zich toe en ontroert het moment.
De snaren worden bespeeld door klauwtjes, mechaniekjes die doen denken aan het
binnenwerk van een piano. Ze zijn bijzonder mooi gemaakt, met een sterke
toepassing van alternatieve materialen. Het bespelen gebeurt een beetje ad random.
Harmonisch samenspel zit er niet in, wat meteen een van de minpunten is van
Tokkelen. De virtuoze gitaarmuziek die we horen, past niet bij wat we zien. Een
ander minpunt zijn de snaren aan de bovenzijde. Die lijken een constructief doel te
hebben, namelijk het op hun plaats houden van de uitsteeksels. Visueel staan ze in
de weg.
Al met al een gedurfd ontwerp dat goed uitpakt en in de straten ook sterk overeind
blijft.
